İstila Şiiri - Defne Martin

Biliyorum artık, burada nadir mavi bir coğrafyadan başka
Elle tutulur hiçbir şey yok.
Geriye yalnızca onlar kaldılar, kendileri…
Pis bir koku gibi paltolarına sinmiş öfkeleri.
Bir dalga halinde kış günü çırılçıplaklığımı sarmış
Üşütüyorlar…
Yağan kar bile örtemiyor kararmışlığı
Ne iklim ne bitki örtüsü yeterli olmuyor.

Büyüyorlar…
Ama yalnıızca hacimleri artıyor.
Dinginliği, sadece var oluşlarıyla silip atan gerçek hacimler…
Gevşek bir vicdan azabıyla gizleniyorum aralarında
Kİmliğime uyacak yeni biçimler arıyorum.
Gülünç denecek kadar zavallı ve küçük,
Bir yer kaplıyor benliğim.

Yalnız mıyım? Sen de yanımda mısın?
Bir ben mi varım ve onlar aynılar
İsimleriyle bile ayırt edilemeyecek kadar aynılar.
Bu dünyadan olmayan her şey var tavırlarında
Hayır, yakışamıyorum yakınlarına.

Silmeliyim onları bu resimden,
Yere düşünce bayağılaşan gölgelerini bile silmeliyim
Bir tek sen kalsan bana yeter.
Bir tek senin kötülüklerin dokunmaz bana
Bütün unutulmuşlar gibi unutulur gider.
Bir tek seninle olunca cesaret ve direnç,
İnatçı bir doğru olup üzerimden geçer.

Kafamızdaki özgürlükle her yere gidebiliriz seninle.
Sade, güzel ve tanıdık bir bütünün içinde
En güzel düzeni kurarız güdülerimizden.
Görüyorsun artık, dışımızda alışılmış esirlikten başka
Elle tutulur hiçbir şey yok.