İstiklal Yolunda İlk Kurşun

Kapkara bulutlar sarmıştı yurdu,
Düşman kastetmişti istikbalime.
İskenderun, Dörtyol, Erzin’i sardı,
Kıvılcım gerekti, istiklalime.

Fransız kisveli birkaç Ermeni,
Kan ile sulanmış yurt tapusunu,
Bekliyordu korkup, hemen vermeni,
Türk ölür, çiğnetmez, ar-namusunu.

Küstah tavırlara, dur denmeliydi,
Silah yoksa, vardı kazma ve kürek.
Alnının çatından, vur denmeliydi,
Birkaç şamar ile soğur mu yürek

Karakese Köyü, düşmüştü dara,
Toplanarak karar aldı yiğitler.
Adı Mehmet idi, lakabı Kara,
Gelin dedi gelin, salyalı itler!

Namluyu doğrulttu, tetiği çekti,
Devrildi sırtüstü, düşman askeri.
Direniş adına, bu ilk fişekti,
Sağ kalanlar kaçtı, Dörtyol’a geri.

Kuva-i Milliye, doğdu bu ruhtan,
İman karşısında, küffar diz çöktü.
Ülkemiz kurtuldu soysuz güruhtan,
Atamız topunu, denize döktü.

Üzerinden yüz yıl geçmiş olsa da,
İlk kurşunun namı, hala sürüyor.
Mehmetler dünyadan göçmüş olsa da,
Torunlar nöbette, hazır duruyor.

Bizlere emanet, vatan, bayrak da
Kollayıp, atiye taşıyacağız.
Portakal çiçeği kokan toprakta,
Sayenizde özgür yaşayacağız.

Muhittin Alaca