İstiklâl Kasidesi Şiiri - Mustafa Sade

Kutlu sözlerle yazılmış yazımızdır bu vatan
Suyu Kevser, bağı Cennet, hazımızdır bu vatan
Yere leylâ diye inmiş, göğü mecnun ederek
Tâ ezelden beri dinmez sızımızdır bu vatan…

Bu vatan uğruna serden geçecek can biliriz
Çünkü biz toprağı sevdâ taşı cânân biliriz.
Titretir arşı yerinden gözü ıslak nineler
Zalimin zulmüne gâlip nice îman biliriz.
Kardelen muştu verirken üşüten zemheriden
Temmuzun koynuna sinmiş güzü isyan biliriz.
Kirli düşler ile bin yıl yaşamaktansa eğer
Alnı ak ölmeyi bizler ebedî şan biliriz.
Bir avuç suyla bu yangın, bu ocak sönmeyecek
Ezanın ardına elbet gelecek çan biliriz.
Diri olduk, iri olduk, tutuşurken elimiz
Yurtta birlik ise mevzû zoru âsân biliriz.
Cepheden cepheye koşmak bize mahsus, bize has
Allah Allah diyerek nârı gülistan biliriz.
Düşüyor göğsüne kurban diye binlerce civan
Kutlu bir gâyeyi bilmez kanı, noksan biliriz.
Kaç yürek parçalamışken gülün arsız dikeni
Değmemiş kalplere lahzâ acı, hüsran, biliriz.
Âsım’ın nesli yiğitler siper eyler başını
Ölümün ardına tâlip dolu meydan biliriz
Bu vatan sevgi muhabbet ve sadâkat yeridir
Bu vatan Hazreti Haktan bize ihsan, biliriz…

Türlü şerden sakınılmış gözümüzdür bu vatan
Ki, Malazgirt’te örülmüş özümüzdür bu vatan
Sancağın gölgesi yurttur, Kur’an’ın nûru rota
Pusatın üstüne düşmüş sözümüzdür bu vatan…

Ne mukaddes yuvasın sen, ne mübârek nakışın
Toprağından dokunur her kula sevdan, biliriz.
Hangi düşman çekebilmiş kabaran göğsüne set
Şanlı mâzin düne rehber, güne destan biliriz.
Kimimiz Onbaşı Seyyid, kimimiz Sütçü İmam
Bacımız var Nene Hâtun gibi erman, biliriz.
Bir duâ tılsımı her dem bize zırhtır diyerek
Açılan elleri yerden göğe kalkan biliriz.
Ölümün koynuna vuslat diye girmiş kişiyiz
Nurlu âfâkta dizilmiş izi kervan biliriz.
Puslu bir vâdide her gün giyinip ak kefeni
Milletin derdine düşmüş ulu hâkân biliriz.
Ey muazzez vatanım, ey iki dünyâ yapısı
Başının üstü hayat, dehlizi ukban, biliriz.
Eşiğin kalplere yurttur, kucağın cennete köşk
Ana olmuş bu mukaddes yeri candan biliriz.
Bu salâlar okunurken bize gün şeb-i aruz
Dilimizden dökülen son sözü peymân biliriz.
Ebedî bahçeye bülbül oluyor bak şühedâ
Şu omuzlarda gidenler Gül’e mihman, biliriz.
Ey vatan! Üstüne kıymet katar altında yatan
Bağrın elmas gibidir, göğsünü mercan biliriz…

Beş vakit kıbleye dönmüş yüzümüzdür bu vatan
Yakarışlarda anılmış nazımızdır bu vatan
Her karış toprağı nâmus ve şeref addederiz
Anamızdır, bacımızdır, kızımızdır bu vatan…

Yadigârdır atamızdan bize al bayrağımız
O azîz rengini kalpten süzülen kan biliriz.
Seni surlarda yaşatmak ebedî tutku bize
Fâtih’in diktiği günden beri serkan biliriz.
Değse rüzgâr sana bir ân, yere iksir saçılır
Yansıyan şavkını tüm dertlere derman biliriz.
Emin ol sen duruyorken yüzü düşmez şafağın
Bir hilâlin ışığından doğacak tan biliriz.
Kefen olsun diyerekten şu kızıl saçlarını
Kanayan sırtına sarmış özü handan biliriz.
Kınalanmış kuzular rengine elvan diyerek
Senle, peygambere varmış yolu rahvan biliriz.
Yıldızın aşkla süzerken yere nûr hüzmesini
Maverâdan aya vurgun deli ferman biliriz.
Düşmemiş, düşmeyecektir şerefin asla yere
Sana değmişse hüzün âlemi vîran biliriz.
Öyle bir aşk ki bu sevdân öze rahmet damıtır
Sarılırken sana can, gökyüzü giryân, biliriz.
Seni gönderlere çektik ulusun şânı diye
Ötüken’den beri bayraklara sultân biliriz.
Dalgalan, gökleri yırtar gibi ey nazlı hilâl
Ki, cihan gölgene muhtaç ve de hayran, biliriz…

Fe‘ilâtün / Fe‘ilâtün / Fe‘ilâtün / Fe‘ilün
• • — — / • • — — / • • — — / • • —