İstiklal-i Vatan Şiiri - Aşık Şahı Kebir

Bu garip gönüllerde bir olan benim.
Dağı yere serip galip olan benim.
Söz söylemesini bilmem belki ama,
Sözü tartıp biçen, mana eden benim.

Gel ki şu dağların bitsin sazı sözü,
Mertten bile mert olmuş kahpenin özü.
Mermim biter de ölürüm belki ama,
Şehadete güler yüzle giden benim.

Gabar'ın, Munzur'un, Kandil'in itleri,
Devlet kuracakmış elimin kirleri.
Nefesim bir gün kesilir belki ama,
Her soydan çokça çağlayan o Türk benim.

Üç beş çapulcu nizamı bozmak ister.
Kurulu bu düzenin içine pisler.
Elimi kolumu tutar belki ama,
Kelepçeyi kırıp sancak açan benim.

Şu gök kubbeyi başınıza çalarım.
Yetmez ise bu yeri göğe atarım.
Merhamet duygum bastırır belki ama,
Merhameti Rahmandan dileyen benim.

Burası mahşer yeridir kalksın kurtlar.
Kalksın vatanı seven kahraman kullar.
Düşman amansız çarpışır belki ama,
Düşmanı gözüne inen karalar benim.

Âşık Şah-ı Kebir sancak elindedir.
Sancağın peşinde binler seninledir.
Bir gün toprağa sarılırsın belki ama,
Toprakta bekleyen o şanlı güruh benim.

Âşık Şah-ı Kebir