İstiklâl'den Şiiri - Nuh Kaplan

Ayaz vurdu gül bahçemize,
Başımızda hoyrat rüzgârlar vardı,
Gül mevsiminde, gül bitmiyordu,
Feryat Arş-ı Âlâ’ya ulaşıyordu,
Güneş batacağı yönü şaşırıyordu.

Kimselere denilmezdi halimiz,
Hiç kimseye açılmazdı derdimiz,
Bucaklardan köylere, buhranlıydı yurdumuz,
Kan damlıyordu gözlerimizden,
Yüreklere sızıyordu.
Acep çaresi yok muydu?
Vatan su misali ellerimizden akıyordu,
Ve kan doluyordu yüreklerimiz.

Mevsimlerden hazandı,
Dünlerden, günlerden hazan,
Bir dedikodu yayılmıştı ortalığa,
Yoksa yarınlarda mı hazan?

Senaryo kötü yazılmıştı,
Memleket, hasta adama benzetilmişti,
Peki ya doktor?
Doktoru kim oynayacaktı?
Bu perdede doktor yoktu…
Ama memleket kendi yaralarını sarmalıydı,
Velhasıl kendine doktor olmalıydı.
Kurtlar sofrasına düşmüştü bir kere,
Hainler başına üşüşmüştü çoktan.
Şaha kalkmak gerekiyordu,
Çünkü hainlerin amacı aşikârdı,
Amaçları doğuda
Ermeni Devleti kurmaktı.

Peki ya ne olacaktı?
Sual belliydi, ya çözüm?
Çözüm ne olacaktı?
Çözüme nereden başlanacaktı?
Derken!

Bir kara tren…
Kurtuluş çığlıkları atıyor,
Ve Erzurum’a varıyordu,
İçinden sarı saçlı bir gürbüz iniyordu,
Başak rengi saçlarında bereket gizliyordu.

Gözleri deniz mavisi, düşmanı boğacak!
Bakışı her dadaş yürekte bir ihtilal uyandıracak.
Erzurum’u seçmişti,
Çünkü Erzurum demek ne demekti?

Trenden iner inmez sanki seslenecekti,
“Erzurum Kongresi toplansın,
Ateşe kıvılcım atansın,
İstiklâl Destanı başlasın.

Elli yedi delege, beş ili temsil için,
Bir kıvılcım lazım, kara bahtımız için,
Yağız yürekler lazım, alın yazımız için,
Titremenin vaktidir, Türklük sözümüz için.”

Milli sınırlar denildi,
Manda, himaye silindi,
Yeni devletimin sesi,
Sağır Sultan’ca duyuldu.

Erzurum’da yay gerildi,
Okuyla vatan doğruldu,
Kündedeyken silkindi de,
Yine yiğitliğiyle anıldı.

Sisi kalktı Palandöken Dağı’nın
İzi kalksın gözlerdeki buğunun,
Ataların elindeki buyruğun,
Kelamıdır, devamıdır can vatan.