İstikbal Şiiri - Emir Gedikli

Ak kefeni allatır şehitlerimin bedeni,
Şeref yoksunu Avrupa mıdır asli medeni?
Bazen dost aldatır fazla merhamet edeni,
Dostluk bahane unutma seni ardından vuranı.

Akif derdi ki "inmez bu kan kızıl al sancak.
Hangi çılgın çıkıp Hakk'ın gücünü hepten kıracak?"
Bu toprak senden de bir gün yarına kalacak,
Devir bahane unutma sana dünden kalanı.

El alemden beslenip dönerse batıya yüzün,
Gönül cebin boşalır, kucağın dolar hüzün.
Ağaçlarda ne bir elma kalır ne bir üzüm,
Bereketsizlik sarar gayrı dört bir yanını.

Bir başına kalsan da sakın ele boyun eğme!
Ya bey ol İslam ordusuna, ya da has beyi bekle.
Ardında dur şu geri kalan son ümmet-i İslam'ın.
Nefer ol ve sefer al ordusunda Mustafa'nın (sav).

Sen bu şehid ordusuna en şerefli torunsun.
Sen al sancak için akıp duran en gür kansın.
Sen daha doğmamış torunlarına vatansın.
Önce gönülleri fethet ki uyuyan gözler uyansın.

Türk dediğinin namazda eğilir ancak boynu.
Yılanlarla dolduruldu Türk'ün şerefli koynu.
O asaleti ki artık tüm gözlerde yaş oldu.
Ne gözlerde yaş kaldı, ne gönül imanla doldu.

Sen, sen ol; istiklâlin yolundan hiç ayrılma.
Korkma! Varacaksın nihayetinde sen de Hakk’a.
Kim bilir, belki yakındır galibiyeti istiklâlin?
Sabret, mutlaka nurlanacaktır istikbâlin…