İstifini bozmadım yüreğimin

kitabesi kayıp olan yerler gibisin
üzüldüm mü sevindim mi
tutulan rüzgara soralım
ürkek sin dağlara göçen eden sözler gibi
kalemden düştün
çetin bir davadan alındın
ellerim kadar imkanlısın da şimdi sustum.
yitirilmiş her umuda
dirliğinden kovuldum
inançsızlığın dan dem vurma şimdi
nadan olan bendim inandım
aklınla şimdi uzun ömürlü bir nefese
mahkumsun
ağlasan ne fayda şimdi sen buna da taş atarsın
çarkı bozuldu ellerimin
istemsiz adresler gibisin sevdiğim
rahlesi kırılmış bir günden
kusurama açık yaralar işledim
istenen adresler gibi sin sevdiğim
mavilerden düşme pembeler de birikmekte sin.
denizlerin turuncu
incilerin gri senin
muradını tanrı ellerine versin
başı boş bulduğum tüm renkleri
ellerime beledim
neden demedim soluğuna
istifini bozmadım yüreğimin
memleketi terk edilmiş
dünyalara gebeyim
istediğin kadar inan şimdi
nedenler seni terk ederken bileceksin..