İsterim ki Şiiri - Barış Can Bıyıklı

İsterim ki,
Yarın başka, bambaşka seveyim seni.
Belki kötüyümdür.
Kötüde sevginin kötüsü,
İyide aşk mı olur hep?
Çok gezdim bu diyarı.
Her limanda sığınacak baraka,
Her aydınlıkta kuytular buldum.
Oysa yarın güneşe çıkar,
Sunarım kendimi.
Oysa genzimi yakan ölüm değil de
Sen olursun belki.
Ve şarkılar söylenir yüzüme karşı,
İçinde birçok kez adın geçen.

İsterim ki,
Alayım elime kâğıdı,
Bembeyaz
Bir hayat çizeyim.
Sorma bana beyazı.
Çünkü gökten anlarım bir yığın
Kasvetin haykırışını.
Çünkü çığlık vardır içinde,
Karalanmış hayatların her birinde.
Çünkü gök bastırır sesimi.
İpliklerimden dokunurum sil baştan.
İpek kumaşlara sarar tüccarlar beni.
Ve aynı hayallerde boğarım kendimi.

İsterim ki,
Dağıtacak kadar gövdemi,
Öldürecek kadar kendimi,
Kırık cam parçaları ve molozlarda,
Sarhoş olayım.
Konuşurum o zaman tüm suskunluğumu.
Adımı hatırlayamadığım zaman tutarsın
Tutunca kırılacak her yerimi.
Tökezlediğimde başkaldırırım.
Hırpalar biri bedenimi.
Ağlarım,
Karısı ölen seksen yaşında ihtiyarlar gibi.
Ve çocuk olurum.

İsterim ki,
Koysunlar bir kutuya.
En kuş uçmaz kervan geçmez yerdeki
En hüzünlü ağacın altına gömsünler hayallerimi.
Biliyorum hepsi bir hayal.
Ve ben katiliyim kendi düşlerimin.
Öldürürken kendimi,
Öldürüyor kendim beni.
Bir kâbusa hapis kalacak kadardı işte,
Sonradan yaşamışlık.
Artık unutuyorum her ayrıntıyı.
İsterim ki, hatırlatmayın.