İster İnan İster İnanma

Senin için buradayım…
Yanan kalbimle, doluk gözlerimle, kör düğüm olmuş boğazımla…
Sana sesleniyorum tüm samimiyetimle canımı ortaya koyabileceğim samimiyetime ister inan ister inanma…

Sen benim için her zaman farklıydın, değerliydin, vazgeçilmezdin, üstündün…
Kalbime bütün ağırlığıyla sevgini yerleştirdim kalbim sendeledi, yoruldu…
İçim yandı, kendimde değilim kor ateşin kırmızısı gibiyim hissettirmeye çalıştığım bu kor ateşe ister inan ister inanma…

Ben bir çocuktum tüm masumiyetimle gözlerine baktım, seni pür dikkat dinledim…
Ne nefsimin arzuları seni istedi, nede bir anlık bir heves…
Seni idam sehpasında bir mahkûmun son isteği gibi kalbim istedi…
Sen bana inanmasan da dinimi dilim ve kalbimle tasdik ettiğim gibi ben sana doğruları söyledim sonsuz doğrularıma ister inan ister inanma…

Gecem oldun, gündüzüm oldum sende biliyordun kendimle ilgili zor günler yaşadığımı…
Zor günlerdi evet sıkıntılarla boğuşup kurtulmak için canım pahasına uğraştığımı…
Ama sen, senden uzaklaştığımı seni bıraktığımı anladın ama ben bütünlüğümle hep senindim ister inan ister inanma…

Ulaşmak istedim sana defalarca yangınımı sana bildirmek istedim…
Zaman ve zemin tespiti karmaşasında boğuldum…
Doğru yer şiirdi doğru zaman şiiri okuduğun zamandı yazdığım şiirlere ister inan ister inanma…

Anlık değildi söylediklerim ebediydi, yalan değildi söylediklerim tamamen gerçekti…
Tek çaresizliğim seninle olan mesafeyi kısaltamamamdı, sana yaklaşamamamdı…
Elim bile değmeden sana, saçının teline ölümü göze almam mı menfaatçilikti, fedakârlığımın boyutuna ister inan ister inanma…

Bizim dünyamızı kurmuştum hatırlıyorsan sen o dünyada hiçbir zaman yerini kaybetmedin…
Haklısın belki ben sana layık olamadım ama senin ağırlığın ve olgunluğunla yoğruldum…
Ben ise sana sadece ebedi sevgimi, ilgimi, duygularımı veremedim yansıtamadım ama yansıtabildiklerime ister inan ister inanma…

Kalbim paramparça oldu, dostlarım çevrem hançerledi beni sırtımdan çok yalnız kaldım…
Herkes gitse de senin gideceğine hiç inanmadım sana sözümle özümle aşkımla sevgimle bağlıydım…
Yaralıydım, ölmek üzere bir hastaydım, ilaç gibi seni aradım yanımda olurdun sandım, seni hep aradığıma ister inan ister inanma…

Ne bir menfaatimdin ne de bir değersiz nesneydin benim için…
Benim en değerlimdin, benim vazgeçilmezimdin, benim sesimdeki nefestin…
Ben inandım isminin içindeki harf olduğuma o kadar bağlıydım sana, bağlılığıma ister inan ister inanma…

Damarlarımda dolaşan kan misali yakın saydım seni kendime, haklıydın layık olamadım sana…
Beceremedim, çaresiz kaldım, zor duruma düştüm maddi dünyada bittim, aslında yok oldum…
Buna rağmen ben sana hiçbir zaman ne ihanet ettim nede seni kullandım ben sana âşıktım, aşkıma ister inan ister inanma…

Zifiri karanlığıma senin güneş gibi doğacağına, bana elini uzatacağına inandım…
Benim çaresiz elimi sana uzatışımı sen beni kullanıyor diye yorumladın…
Hâlbuki ben seni ölümüne, karşılıksız en değerli en vazgeçilmez olarak sevdim, sevgime ister inan ister inanma…

Alçalmadım şerefimden taviz vermedim bedenimle hareket etmedim…
Kalbimin her atışıydın, sahibiydin hüznüm sevincimdim sen benim her şeyimdin…
Sen sadece nefsidir dedin yanılmazdın çözerdin ama çözemedin, çözemediğine ister inan ister inanma…

Senin için buradayım bitmeyen feryatlarımı şiirlerimde yoğurup sana ulaştırmak için…
Gitmeyeceğimde ellerimle, dualarımla, bütün samimiyetimle seni bekleyeceğim…
Eğer sen bana inanmazda benim hakkımda samimiyetsiz olduğumu düşünürsen öldüğümde gözümün açık gideceğine ister inan ister inanma…