Sevgi, sekse sığınmış; rûh hasta, gönül ölü...
Edebiyat âlemi, rahmetsiz sahrâ çölü...
Gündelik zevkle, hazla; bulanık şiir gölü...
İnsan denen yaratık, öyle adâletsiz ki;
İnsan kasaplarına, verir barış ödülü...
Şuursuz, namert yazar; olur edep sembolü...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta