İstemiyorum Şiiri - Mustafa Muho

Gün doğuyor, ama ben uyanmıyorum,
Gözlerimde ışık yok, bakışlarım donuk,
Her şey çağırıyor beni hayata,
Ama ben fısıldıyorum:
İstemiyorum.

Sokaklarda kalabalık,
Gülüşler, telaşlar, koşuşturmalar,
Hepsi bana yabancı, hepsi bana uzak,
Ben kendi gölgemde kayboluyorum,
Çünkü… istemiyorum.

Bir zamanlar umutla çarpardı kalbim,
Bir zamanlar ellerimde çiçekler taşırdım,
Şimdi ellerim boş,
Çiçeklerim solmuş,
Ve ben yeniden hayata dönmek için
Bir neden bulamıyorum.

Bedenim yaşıyor ama ruhum susmuş,
Rüzgâr esiyor ama bana dokunmuyor,
Kelimeler yanıyor dudaklarımda,
Ve tek geriye kalan, ağır bir haykırış:
İstemiyorum.

Ne aşkın çağrısı,
Ne dostun omzu,
Ne güneşin ısısı,
Hiçbiri yetmiyor bana…
Çünkü içimdeki karanlık
Her şeye “hayır” diyor.

Ve ben
Yalnızca
Sessizce
Karanlığın ortasında
Tekrarlıyorum:
İstemiyorum.