İşte yine bir sabah Şiiri - Murat Ülkü

İşte yine bir sabah, sensizliğin karası,
Güneş doğar, ama içime işlemez ışık.
Elimde kalmış bu bağımlılığın yarası,
Ne bir nefes kadar yakın aşk, ne de duyulur fısıltısı...
​
​Uzaklık, aslında adı konmamış bir işkence,
Her anı, kalbime inen sessiz bir darbe.
Ben ki, hayatın tek öksüz kulu, var olan senle,
Şimdi hangi boşlukta eriyor aşk hevesle?
​
"​Seviyorum..." Fısıldasam sesim göğe karışır,
Çünkü beni ancak duvarlar duyar, rüzgâr taşır.
Bir bilinmez özlem nefes, aşk bir hayale tutunur,
Ve bilirim, bu hasret beni günden güne tüketir.
​
​Gözlerimden akıtılan her damla, bir yemin,
Çok tuzlu ve de çok acı, senin adını taşıyan,
Bu kalp, tek ve son güvencesi senin varlığının,
Ama dinmeyen bir sancıdır bende yokluğun.
​
​Ne yapmalı zincirlenmiş halini bu ruhumun?
Tek derdim, dermanım ve kaderimsin sen benim,
Biliyorum, bu mesafeler sebebidir her şeyin,
Ve bu bağımlılık beni sonsuzluğa sürüklüyor, bilesin.
​
​Uzaktan sevmek, ölümden beter bir şey sanki,
Yürekten özlemek, ölmeden mezara girmek gibi.
Yazgım bu benim, yanıp kavrulmak görmeden seni,
Bu kader oldu bana, ve aşkla mühürlendi ebedi.
​
​Ah, bir bilsen, bu sessiz çığlığın şiddetini,
Bu esaret, nasıl da sarıyor dört bir yanımı,
Ne bir umut ışığı var, ne de ufacık bir teselli,
Sadece yokluğunun soğuk ve ağır ihaneti.
Kalbim bir harabe, sen ise uzakta ki cenneti
​
​Ne yapsam da söküp atamam bu kara yazgıyı,
Gözyaşım sel, avucumda kalansa bir kum tanesi.
Bu bağımlılık ki, ruhumun saygıyla kabul ettiği,
Çeker beni dipsiz bir kuyuya, tüketir her anımı,
Söyle, bu uzaktan sevmek mi bitirecek nefesimi?
​
​Ne zaman bitecek bu sonu gelmez özlem çilesi,
Ne zaman erecek vuslata, bu yarım kalan hikâye?
İşte bu benim dramım, şiirler ki sensiz geçmez tek hecesi,
Dinmez ki ölene dek, yankilanır bir türkü gibi,
Sen varsın diye varım; sensizliğim ise bir ziyan!
​
​Ve ben, bu uzak gölgeni kucaklayıp her gece,
Güneşi değil, senin hayalini bekleyen sevdalı.
Ömür geçiyor; ne sen biter, ne bu bağımlılık hece hece,
Ben bu özlemin sürgünüyüm, yazılmışsın kaderime,

​Ne zaman ki bir yabancı rüzgâr, çalar kapımı,
Sanırım ki sensin, getirir o tanıdık kokuyu.
Meğer yalanmış, sadece bir boşluk, bir efkâr,
Bu uzaktan sevmenin sonu yok; bu bendeki duygu,
Bir ömür boyu sürecek, bitmeyen bir bağımlılık uykusu.
​
​Artık anladım; ne yollar biter, ne de bu hasret diner.
Sen benim imkânsızım, gönlümün ebedi mahkûmusun.
Bu aşk, bu ıstırap, benden bir parça alır, erir.
Ve ben, bu bağımlılığın dibinde, seni özleyeceğim;
Ben seni özleyerek ölmeye yemin etmiş bir deliyim.

Beklemek, artık kalbimin son yorgun kararı,
Çünkü sensiz geçen her an, bir uçurumun kenarı.
Öyleyse bırak beni, bu bağımlılıkla baş başa,
Ben zaten bittim; bu aşk bitmesin, sen hep yaşa..