Iste sonbahar geldi... Şiiri - Ceren Aydın

Iste sonbahar geldi...

Iste sonbahar geldi...
Mevsim soguk. Sanmaki usumeme sebep mevsim. Oysa hic sucu yok sonbaharin...
Mevsimin sucu yok, yoklugun soguk dedigi gibi m.munganin..

E be ask, yine yaptin yapacagini.. Atesinle kavurdun, savurdun..

Kor oldu bedenim, simdi yalniz degil sadece yanan ruhum degil..
Ateş: Hayatta yakan yıkan yok eden şeyler...

Kaniyorum ey ask! Oluk oluk icim bosaliyor! Benden can cikiyor..
Bir baska ben var mi ki icimde dayansin bu aciya..
Su: Hayattaki akışkan kaygan ve değişken şeyler...

Oluyorum ey ask! Olumun kokusu burnumun icinde.. olumu bekliyorum, yeniden dogmak icin
Toprak: Hayattaki derin sakin katı şeyler...

Oysa sicacikti benim askim, sarip sarmalayan bir eylul sicagiydi.. Serinliginde altinda askin keyfini cikarttigim bir limon agaciydi..
Limon agacimda meyvelerim vardi..

Simdi bir ruzgar esti, hava sogudu, mevsim sonbahar ya (bahanesi hazir) meyvelerini doktu...
Rüzgar: Hayattaki terk göç ve devr eden şeyler...

Beni benden azadet ey ask!
Icimi kaplayan ne varsa al hepsini benden.. Ister sogut bedenimi ister bin kere bicakla..
Birak ki beni bedenimde, ruhumda kalan izi beni yenilesin
Boşluk: Hayatta varlıklarıyla değil yokluklarıyla bizi etkileyen şeyler

Oysa ne cok severim, limon agacinin ilk meyvesinden yapilan nane yaprakli limonatayi..
Oysa acidir nane ama ne cok yakisir birbirine..
Dogumda olum, mutlulukta uzuntu, kavusmada hasret, askta ayrilik, ve diger kardesleri..

Ama yinede bildigim;
Oysa belki de aşkla beraber gelen değişim tek kurtarıcım olacak şu hayatta. (Elif Şafak - Araf)
28.09.2011 / Ankara