İşte sen işte o Şiiri - Fadullah Düzyol

İnsan arar
Bazen kendini bazen birini
Herşeyden önce bulması gerek kendini
Kendini bulan herşeyi bulur çünki
Arayan kişiye hiç'lik buyur edilir
Kendinden vazgeçecektir artık
İşte o vakit
Dipsiz bir kuyuya mihman olur insan
Mesken edinir yalnızlığı
Yalnızlıktan başkasını almaz yanına
Dost olur yalnızlıkla
Yalnızlık zulmet aşı pişirir ona
Ahları meze yapar kendine
Durmadan vah yer vah içer
Türküler söyler Yusuf’ca
Çaresizlik sazını çalar durur
Ne saraydan bahseder ne zindandan
Kaderim der sükuta devam eder

Kays olur birden vahalarda bulur kendini
Vahalarda Mecnunluk tacı verilir ona
Leyla Leyla diye başlar aşk zikrine
Her zikrinde daha da beter olur
Fırkatı elbise yapıp alır üstüne
Zulmetten yamar her köşesini
Gün geçtikçe zulmet olur esvabı
Gecesi gündüzü yoktur zulmettir elvanı
Müsavidir her şey, şeş ciheti açık
Yediği ekmek de O’dur içtiği su da
Elbiselerini yırtar şeytanın şerrinden
Artık her şeyi O olur her şey O
Farkı yoktur hiçbir mekânın
Her mekânda O’nu bulur çünkü
Her yer de O karşılar onu

Kaderin varlığı kederlendirmez onu
Ben hallacım ben Hallacı Mansurum der
Ve Kendi kendine çıkar darağacına
Ayağıyla vurunca kürsüye…
Kendi kendini asar mı insan
Hiç olursan niye olmasın
Artık hiçlik makamından yudumlar
İçtikçe kendinden geçer
Geçtikçe kendinden kendine gelir
Bulur asıl kendini bulur sahibini
Kaderin sahibiyle hasbihal eder, hemhal olur
Artık O’nun keder’ide hoştur kader’i de
Her şeyi geride bırakıp atılır kaderin muammasına
Hiçbir şey kalmadı geriye O‘ndan başka

Onu bulmak her şeyi bulmak
Zaman ve mekânı aşıp onunla olmak
Zindanda Yusuf vahalarda Mecnun
Dar ağacında Hallacı Mansur olmak
İşte sır işte iz
İşte sen
İşte o