İşte Sen Busun Şiiri - İbrahim Dikmen 2

Gözlerime kan bürümüş,çökmüş ağlarken ben,
O,şen yuvanda,mutluydun,sevinçliydin sen.
Bilmem daha kaç nesil geçer,böyle perişan,
Erkanım perişan,duyanım olmazki ağlasam.

Kimi kendinde değil,şu zevki safa aleminin,
Hani acıyanım yok,hiç soran yokki,sen kimsin.
Gözlerim ağlar,maziye dalıp gittikçe,
Kalbim yas tutar,duvardaki o resmi gördükçe.

Şimdi bir çerçeve,bir buruk hayal,
Sorarım bazen kendime,bu nehal.
Değmez çektiğin bu acı,dertler,
Sana yardımmı edecek,o miskin eller.

İnanma sakın,aşığım diyen ahu gözlere,
Kimi tapmış gibi mabede,dalar maziye.
İşte sen busun,yalnızsın,bu vatanda,
Yaşayanda bakmaz yüzüne,toprakta yatanda.

İşte sen busun,terk edilmiş yalnız,
Geride kalan sadece,o çerçeve hatıramız.

Göğe çıkan bülbül gibi,çırpınsan,
Hayalin sadece bakar,gülümser oradan.
Hala hafızamda,koynuna giripte sevdiğim seni,
Nerede şimdi o,zevki safa alemi.

Acılarımmı oldun,yoksa geçmişin tatlı bir hatırasımı,
Yada ömrümün,ilk ve sonbaharımı.
Hatıran bazen canlanırsada gözümde,
Unuttum diyemem seni,duramadım sözümde.

Sen,yaşadığım hayatsın,gençlik aşkım,
Mutluluk demek,sevgi demek anıların.
İşte sen busun,terk edilmiş,yalnız,
Geride kalan sadece,o çerçeve hatıramız.