İşte Öyle Yaşamak Şiiri - Zihni Örer

Sensizliğin, griye çalan yanı var ya?
Bazen öyle bir düğüm ki…
Düşünmezsem her yanım tozpembe gibi;
ama,
ıslandığımda çamurdan bir heykel!

Bir yolunu bulup düşünebildiğimde,
iki kere ikinin kapısını çarpasım gelir.

Sen bana yaşamaksın, canlı kalmaktan öte.
Sana yazılan şifreyle seni anlamak
dokunabildiğim yere kadar uzanmak,
çakışma ihtimaline bir ahenk sağlamak için,
arıyorum seni.

işte öyle…

Yasaların yasaklarıyla,
özgürlüklerin hakları çatışırsa biryerlerimizde,
işte tam o anda, biraz daha fazla insan olasım gelir.
Ölümsü duruşunun izdüşümü
biraz eğri durur nabzımda o zaman…

Elimde değil,
yüreğimde düğümlenen bir bilmece gibiyse yaşmak,
tırnaklarıma “düş düşer” oracıkta.
Özlemlerim örselenirse nasıl dik durabilirim ki!
“Eğilmenin de bir adabı vardır” diyorsam inan bana.
Doğrular, yalnızca doğrulara eğilmeliyken...

İşte öyle….

Öyle bir matlıkta kaçı kaçla çarparsanız çarpın,
yine de “elde var hüzün” diyor Şair Attila.
Ama bu hüzün kızıl kokuyorsa, biraz dur ve düşün!
Eşitliğin bozulamadığı bir savaş ganimetinin nimetlerini….

Atmosfer leş kokarken, uzlaş diyorlar bana.
Bedelsiz istimlak edilen “ortayolda” uzlaşmak nasıl bir şey?
Onurum sevdamdır bu hayatta
sevdamı kumara basmam isteniyorsa rest!

Bilirsin,
Bir kıvılcımla başlar büyük yangınlar.
Sevdadan aşka salınan dalgalar da öyle.

Bazen dudaktan dudağa kurulan köprüden geçebilmektir yaşamak.
Ve ruhuna en esnek mızrap ile dokunmak.
Her dokunuş okşamaktan beter olmalı iliklerinizde.
Kimi dudağınızın ucunu, kimi yüreğinizi yakabilir.
Yaksın!

Her yangının izi bir nasırdır bu yolun ağarttığı saçlarda
ve kararan kalpleri renk düellosuna davetin asaleti bir başka.
Hangi yana baksak orada bir dünya,
Hangi yana dönsek orada bir insan var.

Yaşamaktır,
düğümü kör eden ağıtları kanatmak
ve bu şarkıya akor basmak için tırnak uzatmaktır
yaşamak...
işte öyle