İşte o zaman anlayacaksın

Ham bir hayal uğruna kandırılarak bir suç örgütüne katılan ve daha sonra bütün sevdiklerini ve vatanı terkederek, çareyi yurt dışına kaçmakta bulan liseden bir sınıf arkadaşıma yıllar sonra İzmir'de rastladım. Perişan ve acınacak bir vaziyetteydi. Yaşı 50'yi aşmıştı. Saçları iyice beyazlamış, yüzünde derin çizgiler oluşmuştu. Deniz kıyısında bir çay bahçesinde oturduk, birşeyler içip sohbet ettik. Onunla ilgili hafızamda kalan en belirgin anı lise son sınıfta iken bir gece Üsküdar'daki Salacak Gazinosunda Hamiyet Yüceses'ten 'makber' şarkısını ilk kez onunla birlikte dinlemiş ve ilk sarhoşluğumuzu birlikte yaşamıştık. Yaşadıklarını anlatırken, zaman zaman gözyaşlarına hakim olamıyordu. Bütün sevdiklerini kaybetmiş olmanın acısını yüreğinin derinliklerinde taşıdığını çok belirgin bir şekilde hissediyordum. Ama bu çekmiş olduğu acı ve döktüğü gözyaşları ile kaybolan yılları ve yitirilen sevgileri geri getirmek ne yazıkki mümkün değildi. Yüreği pişmanlıklar ile doluydu. 20 yılı aşkın bir süre çeşitli ülkelerde rüzgara kapılan bir yaprak gibi oradan oraya savrulduğunu ve çeşitli işlerde çalıştığını ama vatanından kaçmış biri olarak yaşamış olmanın verdiği acı ve üzüntüyü hep yaşadığını anlattı.. Vedalaşırken son cümlesi şu oldu. 'Taa ki benliğimde hissettiğim vatan sevgisi ve vatan özlemi dayanılmaz bir hal alınca işte o zaman her ne pahasına olursa olsun ülkeye kesin geri dönüş yapmaya karar verdim.' Ve bence 'o sevmenin ve özlemenin ne demek olduğunu' çok iyi anlamıştı.