İşte o zaman Şiiri - Selva Durmazemir

Çilenin deminde tüllenirken perde perde
Salınırken bir öteye bir beriye
Umutların ebem kuşağı kadar uzakken ellerine
Yaprakların sararırken bitesiye
Ömür kayıp giderken ellerinden öylesine
Tam bırakacakken kendini hüznün derinliğine
Dayanmak istersin Yüce bir güce
İşte o zaman rahmet iner yüreğine
Rabbin hissettirir varlığını kudretince
Sarar benliğini ılık bir meltem serinliğinde
Bırakmaz seni bırakmaz kimseye
Sarıp sarmalar engin merhametiyle

Hüznün deminde akıtırken gözyaşlarını
Izdırabında yaşarken acıyı
Boşluklara salarken varlığını
Hissederken derdinin can yakıcılığını
Ve anladığında aciz yaratıldığını
İşte o zaman şefkati sarar bütün benliğini
Yağdırır Rabbin sekinesini
Dalarsın lütfun deryasına
Dayanırsın o yüce Rahmana
Kanarsın doya doya cennet sofrasına

Boynunu bükerken acıyla ve kederle
Yüzerken imtihan dehlizinde
Teselliyi bulamazken kendinde
Beklerken çaresizce
Elin böğründe yanarken nârın dehşetinde
Gözlerini diktiğinde gökyüzüne
İşte o zaman İbrahimvari tevekkülün deminde bulursun kendini
Tutar melekler ellerini
Yıkar ateşi gözyaşlarının incileri
Gülistana döner olur etrafın cennet bahçesi
Bilirsin o zaman Rabbin bırakmamıştır darda seni
Ve hamdedersin şükür deryasında yüzerken bulursun kendini