Benim dediğim,beni hiç bırakmaz dediğim Sevgi’nin
Beni terkettiği gün tanıdım O nu..birden bire gelip,
Sahip oldu tüm benliğime,can yoldaşım oldu benim.
Tek farkı, Sevgi ile güneşin doğuşundaki maviliği izlerdik,gülerek
O nunla güneşin batışındaki kızıllığı izliyoruz. ağlayarak.
Unutturdu bana Sevgiyi ve onun yerini aldı artık.Kim mi?
Belki tanıyorsunuzdur,ama tanıştırayım yinede,
İşte HÜZÜN…
Kayıt Tarihi : 13.10.2011 17:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mutluluk, yeniden doğuş sayılır.
Güneşin bütün tazeliğiyle karanlıkları silip, yerine en saf, en temiz aydınlığını yayması gibi…
Hüzün, bir ömrü tamamlamak sayılır.
Güneşin, gün boyunca eteklerine yapışan toza, dumana, ise pasa, kire lekeye aldırmadan zirveye yükselmesi ve gittikçe ağırlaşan hüzün bulutlarının ağırlığında yorularak guruba doğru kendini salması, hüzün kızılında yavaş yavaş erimesi ve geceye karışması gibi bir hayat…
Her gün yeniden doğuş; umutlarla, heyecanlarla ve taptaze…
Her gün yeniden batış, yorgunluklardan sıyrılmak için uykuya yatmak, kısa bir nebze…
Sevgi de bize, hüzünler de bize…
Geliş de bize, gidiş de…
Takdirlerimle…
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun Şafaknur Hanım.
Dostça ve sağlıcakla kalın.
Hikmet ÇİFTÇİ
15.02.2012
“GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ”
Can gönlüne takmış gidiyor hüznü...
Onulmaz bir yara kanar acıtır böğrünü!
Arif Tatar
iyi ki gözelrinde hüzün izleri olan dostlarım var...
hüzünsüz yüreklerde sevgi ve merhamet eksik...
hüüznsüz aşklar ve şiirler yavan...
sayın YALÇIN
harikaydı
hüzün ve şiirle kal...
TÜM YORUMLAR (7)