Ümit etmekti insanı yaşatan.
Sevgi ki besleyip güç veren.
Hayat son bulacak elbet ama!
Yaşarken muhtaç bunlara insan.
El ele verip hayaller kuracak
Arıyor gönül boyun bükerek
Sırtını yaslayıp gözüne bakacak
Yaşarken muhtaç bunlara insan.
İnme gibi inince yalnızlık boynuna
Çare değildir dünya dizilse önüne
Hep arar gözleri, kapalıyken bile
Yaşarken muhtaçtır bunlara insan
Bulup ta gönül muhabbetine erince
Bakmaz ki gözü yarinden öteye
Hanesi gül bahçesinden güzelce
Yaşarken muhtaçtır bunlara insan
Birde dizilirse önünde yavrucuklar
Doyulur mu bakmalara sevmelere
insan bu, yaşar elbet bir gün öle
Yaşarken muhtaçtır bunlara insan
22032015-OD
Osman Dursun 2Kayıt Tarihi : 3.6.2015 14:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!