İşte Hayat Şiiri - Molla Mehmet Tamer 1

Bir damla su içine, bir çıngı ateş konur,
Ne ateş söner, ne de su yok olur.
Can bağıyla bağlanıp, birbirinde hayat bulur.
Ömür denilen yolda iki zıt yoldaş olur.

Emeklerler bir müddet, sonra yürürler.
Her ikisi de dünyayı toz pembe görürler.
Ararlar, aranırlar ne aradıklarını bilmeden.
Koşarlar hep olur olmaz şeylerin peşinden,

Buldukları bir oyuncak için sevinirler,
Ayaklarına diken battığında üzülürler.
Bazen coşarlar, yılkı bir at gibi kişnerler,
Bazen pısarlar bir kedi yavrusu gibi sinerler.

Kah çıkarlar gökyüzüne uçarlar kanatsız,
Kah düşerler kör kuyulara dertleriyse asılsız.
Büyürler düşe, kalka, bata, çıka birlikte.
Biri ötekini, öteki berikini sürükleye sürükleye.

Bir hengamenin bir koşturmanın sonunda,
Bulurlar kendilerini ömür çemberinin tepe noktasında.
Ürpererek görürler ki güneş balçıkta gün ortasında
Her yer karanlık, hakikat kalın bir perde arkasında.

Her ikisi de aramaya başlarlar kendi gerçeklerini,
Yavaş yavaş idrak ederler pek acı olan kaderlerini,
Fark ederler nihayet iki zıddın bir kafeste olduklarını,
Biri ateşi özlerken, diğerinin yağmuru beklediğini.

Artık kendilerine has arzuları depreştikçe,
Sürükleyemez olurlar arkalarından diğerini.
Eski uzlaşmalar çatışmaya bırakırlar yerlerini,
Ayak bağı olmaya başlarlar birbirlerine.

Zamanla ayrışma derinleşir, kırmızı çizgiler kalınlaşır.
Beklentiler uyuşmaz olur, yoldaşlar yabancılaşır,
Yol ayrımı görülür az ilerde, yol çatallaşır.
Her iki yoldaşda bir garip mahzunlaşır.

Oturup bir muhasebe yapılır, görülür ne yapılmış,
Neler elde edilmiş, nelere hayıflanılmış.
Bütün bu çer, çöp için nelere katlanılmış.
Varılır ortak sonuca, bir ömür boşa harcanılmış.

Gelip yol ayrımına beklerler çaresiz,
Her ikisi de ait oldukları yere vuslatı.
Ve o büyük gün gelir çatar, yarı istemsiz,
Kopar can bağı birleşir ömür çemberinin iki ucu.

Dağılır bedenin topladıkları, karışır evrenin hamuruna.
Bir tohum daha düşer bağrına gebedir artık yeni bir ruha.
Biter bedene tutsaklığı ruhun, doğar yeniden anasına
Yoldaşıyla birlikteliğinden edindiği azıkla varır huzura.

Gözlerdeki yaşın sırrı bilinmez,
Ayrılığın hüznünden mi,
Vuslatın sevincinden mi?