Hani sana demiştim ya son bir umut,
Ben bunca zaman yaşamadım küçük bir mutluluk.
Masa başında, cam kenarında durup durup,
Ve her zaman içimi kaplar, büyük bir huzursuzluk.
Alıştım mutsuzluğa, korkuya, kedere,
Sen olmasan da yaşarım divane,
Dik dururum aslında bu laflar bahane,
Yalnızlıkla arkadaş oldum, şimdi bana söyle biçare.
Kayıt Tarihi : 1.1.2012 14:17:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Serap Karabatak](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/01/01/iste-hayat-44.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!