İşte Hayat. Şiiri - Necdet Erem

Dünya bir fiilm seti, yaşananlar nümayan.
Bu sahnede rol alan, gülenden çok ağlayan.

Hayatın sarp yolunda, insan yorgun ve bitap,
Yaşananlar hayaldir, görülenler bir serap.

İki kapısı var ki, bir birinden karanlık,
Mazi kabire benzer, atide yok aydınlık.

Kimse bilmez rolünün, mahiyeti ne imiş,
Nereden geliş sormaz, ne için gönderilmiş.

Her günde yeni bir rol, bir birine bezeyen,
Ardı arkası gelmez, bir birini izleyen.

Meçhuller kol geziyor, filmin her sahnesinde,
Kayan yıldızlar gibi, kalmaz durmaz yerinde.

Bilen yok bu sahneye, nereden geldiğini,
Vakit bulup soramaz, nereye gittiğini.

Daldan düşen bir yaprak, deli rüzgâr önünde,
Yapayalnız kalmıştır, kendine geldiğinde.

Hayat denen meçhulün, başı ve sonu buymuş,
Ona gönül verenler, gör nasıl pişman olmuş.

Gelenler kalamıyor, gidenler geri dönemez.
İnsan gaflet içinde, zanneder kendi ölmez.