İşte Hayat Şiiri - Selman Kızıltepe

Geceye bir not bıraktım
Akmasın sabahlar bu karanlık dünyada
Tek başına süzülen kartal
Bulmasın bir dost kanadında
Kabul görmeyeyim ben bu karanlık dünyada

Emekmiş her şeyin başı
Tıkadılar ekmeği boğarcasına
Eşiğimden atlayamayacağım
Daha bebekken belliydi
Beşiğimi altımdan aldılar
Bu karanlık dünyada

Engellediler beni
Her konuda sanatımı
Seccademin üstündeki dikenler
Firakımı engelledi

Umudu yitirmiş intiharlar
Yine hayat buldu
Yan ateş, yan güneş
Bu dönen gezegende

Ey kibir, ey kibirli insan
Ben buldum çaresizliği!
Belkide taraflı başladım diye yaşama
Yada yaşamaya başlamadığım için

Karanlık gecede güneşte olur
Kelimeler yorganım olur
Kelimeler boğazımı düğümler
Kelimeler aklımı başımdan alır

Bir müneccimin mecmuasında sayfalar basıldım
Kaçıp bir soğuk gecede soluklandım
Beni hep, hep kelimeler kovaladı
Cemal, Celal, Canan…

Bileklerini kesmiş zarif kadın
Yatıyordu kollarımda çaresizce
Masumiyetin timsali çocuk
İstismara uğramışken

İçimdekini öldürme çabası
Her gece yeniden doğuyor
O ve ben, ezelî rakip
Mezara kadar bensizlik

Ben olmasam bu evde yaşanmaz
Durmazdı ki bu dik duvarlar
Boyamasaydım kendi rengimle
Ev sesimle yankılanmasaydı
Cevap veremezdi ki bana duvarlar

Kabus etkilemiyor yaşamı
Etkisinde kalıyor vicdan
Rüyamda cinlerle oynadım
Ebeleme yarışı
Misket attık, ben attım..

Bir şizofren geçti içimden
Suçu üstüme kaldı
Beni kimse anlamıyor biliyorum
Ben kimseye anlatamadım

Kimim? Kimsin? Kimiz?
Ben bu arşı taşıyan hamal mıyım
Neydi hilkat gayem
Kimim ben?
Anlat bana aynada ki gaddar
Kuyuda boğlan umudum
Denizde yüzmek ister

Kulağımda bir solucan
Sürtüyor dünya halini
Duymuyorum, duymakta istemiyorum
Bu karanlık dünyada

Üsküdarda bir izmarit gibi
Sokağa atıldım
Son umuduyum
Kimsesiz sokak çocukların