İşte Geldi (14 Şubat) Şiiri - Zafer Özkay

İşte yine geldi,
Acıyla, sıkıntıyla,
Yağmurla geldi,
Kalp ağrısıyla,anılarla,
Göz yaşlarıyla geldi 14 şubat.

Yıllarca umutla, hasretle,
Hüzünle bekledim,
Belki gelirsin, dönersin diye,
Ama gelmeyeceğini bile bile,
Bekledim yine de.

Yüzümde öyle bir çizgi var ki,
Ölümle yaşam arasında sırat köprüsü misali,
Karar vermek o kadar zor ki yaşasam mı?
Ölsem mi? bilemiyorum.

Oysa ne umutlarım vardı,
Ne hâyâllerim, ne ümitlerim,
Tatlı bir rüyadayken, bir anda kabusum oldun,
Sebebsiz terk edip gidişin.

O pırıl pırıl günüm bir anda karardı,
Sanki güneş söndü, dünya başıma çöktü,
Kala kaldım bir başıma viran bir şehir gibi.

Kendimi öylesine kaybetmişim ki,
Aynaya baktığımda bu ben değilim diyorum,
Bu ben değilim, bu yüz, bu gülüş, bu haykırış benim değil.

Beni istiyorum, kendimi, gülüşlerimi,
Bana geri ver ne olursun,
Hayatımı bana geri ver,
Ölmek istemiyorum...

İşte geldi 14 şubat,
Beynimde fırtınalar,
Yüreğimde kor ateşler,
Dilimde lanetler,
İşte geldi 14 şubat.

13 Şubat 2011