İşte bunu anlatmak çok zor:

İşte bunu anlatmak çok zor:

Yıllardın anlatmak, dertleşmek istediğim anneme yazıyorum

Hiçbir zaman okuyamayacağın, hiçbir zaman bilmeyeceğin bu duygularımı yazıyorum sana anne: Yıllardır büyük bir özlemle beklediğim, o içten duygularla bana gülerek yaklaşmasını istediğim sen anneme yazıyorum:

Asla, hiçbir zaman senden duyamayacağım İçimde yanan bir ateş gibi duran, kor olmuş duygularımı, hiçbir zaman paylaşamayacağım sen anneme Bunları düşünmek, sıralayıp yazıya dökmek bana nasıl bir acı veriyor…., biliyor musun?

Beynimden geçen her ‘’söz bir bıçak darbesi gibi iniyor kalbime’’.

Öylesine zor, öylesine acı ki bu duyguları yazmak, anlatılır bir durum değil. İşte bu gün bütün bunları neden? - yazıyorum, neden? - icap etti onu da bilmiyorum be anne.

Bu sabah zor bela kalktım yatağımdan. Bu dudrum hastayım, ya da yorgunluk değil, bu tamamen bezginlik, umutsuzluktur anne.. Umutlarımın tek tek içimden kaçıp gitmesiyle ilgilidir bütün bunlar. Son bir aydır adeta stres kazanında kaynıyorum

Son bir aydır uyumuyorum, her gün bir parçam kopup gidiyor, her gün biraz daha eksiliyor bir yanım. Hiç bu kadar ağlayıp gözyaşı döktüğümü hatırlamıyorum.

Hayatımda kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim. Çok şeyler yaşadım,çok şeyler atlattım, ama bu durum çok farklı geliyor bana anne.

Yıllardır hayatımı bir düzene sokmaya çalıştım, buna hala çalışıyorum ama her seferinde bir yerlere çarpıp geri düşüyorum böyle.

Hayal kurmayı kendime yasaklamama rağmen, gene gizliden gizliye hayal kurmaya devam ediyorum. Bazen yasakları delmek hoş bir duygu oluyor her nedense. Ama hayallerimle birlikte umutlarımda ellerime düşüp çürümesi çok acı veriyor bana. Biliyorum ki bunları hiçbir zaman okuyamayacaksın, olsun, ben gene de yazıp, rahatlamak istiyorum her nedense

Ben sabahın ilk ışıklarıyla kalkıyorum ve hala uyku tutmuyor beni. Aynaya bakmaya çekiniyorum, yüzümdeki o korkuyu hala silemedim, acaba bugün işler nasıl olacak? Acaba ay sonunda biriken borçlarımı ödeme zorluğu çekecek miyim?

En çok da neden korkuyorum biliyor musun anne? Bir gün buraya, bu iş yerine kilit vurup gitmekten.

Bir gün buraya kilit vurmak zorunda kalırsam, işte buna dayanamam, işte bu beni yaralar, acıtır, yıkar, öldürür. Bunu düşünmek bile beni deli etmeye yetiyor inan anne.

Ne zorluklarla göğüs gererek açtım ben bu iş yerini, biliyor musun?

Nerden bileceksin ki sen anne. Sen beni hiç merak edip bakmadın ki, gelip beni hiç görmedim ki. İnan anne hayatımda sana hiçbir kere yalan söylemedim, gene de söylemeyeceğim

Belki üzülecek, belki zoruna gidecek ama ben gene de söyleyeceğim. Sanki sen beni en az sevdin, sanki hiç olmasaydın keşke der gibi ifadeler hissetim yüzünden, bakışlarından. Biliyorum biz anneler, asla böyle şeyler düşünmez ama peki…, o zaman,ben neden? - böyle şeyler hissediyorum? .:

Bunları yazmak, bütün bunları söylemek kolay sanıyorsun değil mi?

Bende bir anneyim, iki oğlum var unuttun mu? Anne.

Bazen sana da haksızlık yaptığımı düşünmüyor da değilim hani.

Daha gençliğini yaşamadan, hayatın en uçurumunda buldun kendini. İş güç yoksulluk, o kadar çocuk doğurmak hiç de kolay değildi. Sıkıntıların en büyüğünü çektin farkındayım da, peki ben ne yapabilirdim, benim suçum neydi be anne?

Her akşam anıları geri sarıp bakıyorum, gözümün önünden geçen o karelere bakıyor, hiçbir şey bulamıyorum bana ait. Her şeyimle yasaklanmış bir hayat. Özgürüm özgür olmasına da, özgürlüğüme de kelepçeler vurulmuş, seni bu kareler de neden? - göremiyorum anne.

Ne dün, ne bugün, mutlaka yarımda göremeyeceğim bu kesin. Seni her zaman aradım, hep aradım da seni bulamadım. Sen bana hep uzak oldun, sana hiçbir zaman ulaşamadım. Bunun için çaba harcadın mı diye sorma, bütün çabalarım bunun için, inan anne.

Bağırdım ağladım küstüm, bilirsin çok da aç kaldığımı, olmadı. Duyuramadım sana sesimi, bunun için hep ağladım ben, gözyaşlarımı hep içime akıttım, ben gözyaşlarımdan hep utandım, biliyor musun, bu durum hala geçerli benim için anne.

Ben hala ağlıyor, ben hala gözyaşlarımdan utanıyorum. Ben ağlarken hala gözyaşlarımı saklıyor,kendimi saklanıyorum yorganın altına.

Ben hala ağlamaktan utanıyorum, bunu neden yaptığımı da bilmiyorum, sen belki bilirsin diye sana sordum anne.

Benim içimdeki o şey, adı her neyse, onu atamıyor, eritemiyorum. Bazen kusmak istiyorum, kusarsam her şey akıp gidecek lavaboya diye düşünüyorum. Oysa bunun doğru olmadığını biliyorum ama sanki bir çareymiş gibi geliyor bana böylesi.

Ben hiç mutlu olmadım, mutlu olmak için çabalıyorum ama bir türlü o çabalarımın karşılığını alamıyorum. Hep bir yanım eksik, hep bir şeyler tam olmuyor, aradığımı bulamıyorum, ben çok üzgünüm anne.

Duygularımı anlatmanın bu kadar zor olacağını, tahmin edemiyor bilmiyordum. Yazarken kalem elimi düşünceler dilimi yakıyor. Yüreğim alev alev, canım acıyor. Gözyaşlarım akamıyor, öylece kurudu kaldılar kirpiklerime, aslında ağlamak istiyorum. Ağlamak istiyorum da, ağlamayı da başaramıyorum, ağlamayı da başaramıyorum be anne.

Kalabalık arıyorum, kalabalık mutlu insanlar ama yok bulamıyorum. İşte bende onlardan biriyim, mutsuz ve de yalnız. Ben unuttuğum o gülmelerimi arıyorum, yüzüme sinen o mutsuz ifadeyi söküp atmak istiyorum, beceremiyorum. Ben kendimi arıyorum, ben kendimi bulmak istiyorum be anne.

Ben hep hüzünlü şeyler düşünüp yazmak istemiyorum, ben artık gelecekten korkmak istemiyorum. Ben normal insanlar gibi düşünüp, onlar gibi yaşamak istiyorum anne.

Ben çok üzgünüm, hem de çok. Bütün bunları yazmak zorunda kaldığım için.çok üzgünüm.

Asla seni üzmek, asla seni kırmak istemedim. Bu aklımın ucundan bile geçmedi.

Sana kırgın değilim, senden hiçbir şeyde istemiyorum, Sadece bunca yıldan sonra beni bir kere olsun dinlemeni istedim, hepsi bu. Ben yıllardır ağlıyorum bunu bilmeni istedim, inan anne.

İçimde biriken bu öfkeyi, ya da adı her neyse, içimden söküp atmak istedim. Beni hırpalamaya bana zarar vermeye başlamıştı, bundan kurtulmak istedim, hepsi bu. Bu ağırlığın altında eziliyordum, bunu bilmeni istedim, niye? Onu da bilmiyorum anne. Hayatta yapayalnız kalmışım sanki, korkuyorum be anne. Yalnızlıktan korkuyorum, bundan kurtulmak istiyorum. Gülerken acı çekmek istemiyorum, hepsi bu. Başka hiçbir art niyetim yoktu, inan anne.

Sevgi sözcüğünü hiç duymadım, bu söz bana yabancı, bu sözcük bana çok uzak. Bu sözcükten hep utandım. Utandığım bu sözcüğü bir kere olsun duymak istedim

Ben herkesi seviyorum, bana yabancı olan bu sözcük bu kadar nasıl büyüdü içimde bilemiyorum ama içimdeki bu sevgi dağlar kadar, bunu kimsenin bilmesini de istemiyorum, bundan utanıyorum, bundan,neden utanıyorum anne?

Ben bu dünyaya neden geldim, bunu öğrenmek istiyorum. Mademki bu dünyaya gelmişim, bende mutlu olmak istiyorum, hepsi bu kadar anne

Üzdüysem seni, senden özür diliyorum affet beni be anne: 16 / aralık / Pazar / 2006 /