İşte Bu Ayrılık Şiiri - Dilek Özdemir

Olmaz diyorduk, oldu işte
çaldı ayrılık kapımızı
çaldı ve alıp götürdü
titremeleri ve o anlık ölümleri
kara katran gibi kelimeler
döküldü gül açtıran dudaklardan
döküldü yıldızlı gecelerin koynuna
kül etti esintili sabahların büyüsünü
çarmıha gerildi kutsal dokunuşlar
ve yakıldı, ne uğruna

gece tanıklığından utandı
sıcak bedenlerle kaynayışını hatırladı deniz
ay ağladı sessizce

nerde, hani nerde o sevda
nerde kenetlenen yazgıların kavgası
nerde sürgünden çağrılan o adam
hangi gecenin karanlığında boğuluyor şimdi

güle güle sevgili umutlarım
her biriniz sancılı gecelerde doğdunuz
bir defterin yazılmayan sayfalarıyken
kalem tutmayı bilmeyen eller
kibrit çakıp kül etti hepinizi

elveda emeklerim
siz ki bir sevginin temel taşları
bir ormanın ilk tohumlarıydınız
suya çizilen resim gibi
yalnızca çizenin gözlerinde kaldınız

güle güle sevgilerim
yaşamaya sevdalanmayan bir yüreğin
sevdalanmayacağını bir çiçeğe
öpemeyeceğini bir çocuğu göğsüne bastırıp
öğrendim, koparılarak yeni çiçeklenen dallarım

sakın ağlama gözlerim
düşlerin ağlayacak nasılsa gecelerde
o adam dönmeyecek sürgünden
dağ olup dikildi çirkinlikleri dünyanın
ona geçit vermeyecekler