İşte böyle büyüdük Şiiri - Fatih Kılıç 2

Küçükken nasıl uzaktı yakınlar,
Büyüdük, bütün yakınlar uzaklaştılar.
Uçurtmayı kaçırmak gibi ellerinden,
Uzaklaştıkça yitirmek umutlarını.
Çaresizce bakmak, öylece arkasından,
Öyle uzaklaştık birbirimizden,
Öyle kalakaldık bir başımıza.

Kışın gelmesini beklemek dört gözle,
Karın yağmasına sevinmek.
Kardan adam yapmak kocaman,
Saatlerce uğraşmak üşümek.
Güneşin vurmasına sinirlenmek,
Eriyip gitmesine üzülmek.
İşte öyle eridi, öyle yıkıldı hayaller.

Çamura belenmek baştan aşağı,
Yorulana kadar boğuşmak arkadaşlarla.
Sonra oturup ev yapmak iki katlı,
Bahçesinde güzel bir park, bir araba,
Hepsi bedava hepsi çamurdan.
Kuruyunca kırılıp dağılmasına gülmek,
İşte öyle kırıldık, işte öyle dağıldık.

Bayramı beklemek dört gözle,
Yeni elbiseler giymek, fiyakalı.
Atari salonlarına gitmek,
Otobüsler bedava, jetonlar harçlıktan.
Şeker toplamak gibi hani kapı kapı,
Ayırmak onları çeşit çeşit, renk renk,
İşte öyle tek tek ayrıldık, sevdiklerimizden.

Komşunun bahçesinden meyve çalmak,
Kuytu yerlerde gizli gizli sigara yakmak,
Sebepsiz yere üst üste okuldan kaçmak,
Yakalanacağını bile bile hani umursamamak.
Yakalanınca korkmak, ağlamak,
İşte öyle ağlattılar,
Öyle çaldılar yarınlarımızı.

Boyumuzdan büyük hayaller kurmak,
Yaşımızdan büyük aşklar yaşamak,
Olmayacağını bile bile hani,
Kilomuzdan ağır umutlar taşımak.
İşte öyle vurdular sırtımızda dünyayı,
İşte öyle yarım kaldı sevdalar,
İşte öyle yorulduk.

Büyüklükte, küçüklükte bizde kaldı hep,
Şekerimizi elimizden aldılar hep,
Acıların tadı damağımızda,
Çektiğimiz yanımıza kaldı hep...

İşte böyle, böyle büyüdük...