İşte böyle anlamsızlığa çaresizim ben

gülersem eger kahkaha atamıyorum
kahkaha atsam ağlamaktan korkuyorum
saatlerce yürüsem yorulmayan ben
az biraz koşmaya korkuyorum
koşmalarımın hızına düşüncelerim mağlup olur
işte böyle anlamsızlığa çaresizim ben
anlam vermek istesem zararım giderilemez
tamiri olmaz aklımın kesiştiği yol ile kalbimin
işte böyle dudak altından bir güler başımı soluma çeviririm
sonra en yabancı biri sormadan beni yargılar
adımı acımasızca acımasızlığımla karalar
bilmez halbuki az biraz gözlerimde hapis yatsa
oda görecek hayatımı
benim gözlerimden benim geçmişten varacak geleceğe
hayatın acımasızlığında masumiyetimin nasıl öldürüldüğünü
merhametimin nasıl ağıtlar yaktığını dinleyecek
içimdeki beyaz çizginin bir basit silgi ile sileneceğini
altındaki kara çizgi ile özleştiğimi görecek
oysa benim kaderimin favori rengi bu ne bilecek
doğurgan yüreğime gebedir bu tek renk
geceleri bir yudum kahveye kamuflaj ederken uykularımı
akreple ile yelkovan damla damla gözlerimden akıyor
işte böyle anlamsızlığa çaresizim ben anlamsızlığa