İşte böyle Şiiri - Necat Necdet Demircan

Sevildiğin toprakları terk eylemeyi göze alırsan,
Sanma ki; huzur bulursun,
Çölün ‘vefalı’ kollarında umut eker, kıtlık biçer,
Emanet hislerinin muhaciri olursun…

Uzaktan bir rüzgâr getirmiş seni
Bitap yüreğinin
aşk motifli yırtık heybesinde
Ne tebessümün, ne ferahlığın benziyor
Bildik esintilerin muamma renklerine…

Mavi; yaşanmamış bir keşke,
Haylaz fırtınanın ayak izi,
Çarnaçar ardından bakılan…
Yılgı;
Toz duman sükût geriye kalan,
uzaklaşırken nefes nefese zaman…

Hayal; gözlerindeki ölçüsüz ışıltının diğer adı,
Kafdağı, Zümrüdüanka, kuyruklu yıldız,
Dost sandığımız şimal rüzgârı
Gündoğumundan önce uçan peri kızları…
Bir varmış bir yokmuş çocukluğum;
çöllerinde umutlarımı unuttuğum,
kekremsi burukluğum …

Nabız atışların savruk,
bakışların ürkek,
Kararsız gülüşlerin,
Nefeslerin cilveli
çömezce erteleyeceksin
Kulağında fısıltılarını arayan o aşina melodileri…

Yağmur damlasından
buse koparacak kadar çapkın yüreğim,
telaşlı bulutların ellerini
öpmeye kıyamayacak kadar öksüz aşkım,
sensiz, mecalsiz sözlerim…

İşte böyle…

Yırtık perdenin aralığından süzülen ay ışığı
Kıskanmaların en zirvesinde,
Kahırla peşinden koşuyor şimdi
Sana anlattığım bu esrarengiz masalın
unutulmuş harabelerinde,
nefesi yitik, fersiz izlerinde…