İşte Böyle Şiiri - Abdurrahman Kaan Köker

Yine hüzünlü şarkılar dinliyorum,
hem gözlerim bulut bulut.
Yine kara şiirler yazıyorum,
yüzü kara, gözü kara, eli kara...
Yine başım ellerimin arasında duvarlara bakıyorum gergin
az sonra salıvereceğim başımı biliyorum.

Yine sigarayı özlüyorum
yıl oldu bıraktım oysa.
Penceremin önünden süzülen yaprak
ciğerime saplanıyor,
sanki paslı bir hançer.
Bahçede çocuk ve kuş cıvıltısı
ben de hiçlik sızısı,
çocukluğumu da özlüyorum
bir çocuğu da.

Yağmur vuruyor cama,
yağmuru bile özlüyorum,
ıslanmayı,
kaçmamayı özlüyorum.
Kar hayal miydi yoksa
karda yuvarlanmayı,
buzda kayıp düşmeyi özlüyorum.

Bir okul sesi, ant söyletiyor bir küçük
“günaydın arkadaşlar”
okulumu özlüyorum, okullu olmayı.
Bir anne düşen çocuğunu kaldırırken
sarılıyor sevgiyle,
annemi özlüyorum, bulutlarım çözülüyor.
Bir tren geçiyor sonra
uzakları özlüyorum,
tren düdüğü bir hasret türküsü
“gurbet eller yarim oldu”

İki aşık kavga ediyor
ama seviyorlar birbirlerini
mesafelere inat, parlıyor yüzlerinde sevdanın ışığı
eziliyorum,
sevdayla yanmayı
acı çekmeyi
yani sevmeyi özlüyorum
içimi kanatırcasına...