Ne ağlamaktan utanıyorum artık,ne aynalardan.
Acziyetime tutsak olmuş ruhum.
Kölelik mi,özgürlüğe esaret mi koyamadım adını.
Beni çağıracak bir ses bekliyorum öte diyardan
ya aciz bir ceset ya tutsak bir köle.
İşte ben buyum.
Seçemiyorum yaşayıp yaşamadığımı.
Hayatın çalkantısında sarsılıyor bedenim.
Bir şeyler sezinliyorum ama
ben de bilmiyorum ne anladığımı.
Yaşadığım köhneden beni çekecek bir el bekliyorum.
Kafeslenmiş bir köle kadar zararsız,
tutsaklığını sorgulayamayacak kadar nedensiz.
İşte ben buyum.
Kayıt Tarihi : 21.12.2005 11:51:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!