İşte Ben! Şiiri - Deniz Postal

İşte Ben!
Borudan kubbeler altındayım
Islanıyorum!
Üstü delik, altı delik kavanozdayım
Çakıl taşından örümcek misali yapışmışım cama
Islanıyorum, tüylerim ve kökleri
Kubbemin yüksekliğine bakıyorum
Mırıldanıyorum düşmeden: ne kadar yüksek!

Maskaralığının farkında olmayan sitayiş,
'Methiye' marka balo kıyafetlerimin altında
Kaburgalarım kalbimin ruhuna yapışık, uçları çıplak
Kaşları, saçları olmayan ablak suratımda
Defineler buluyor; alevlerini yaktığı beynimin saçlarından
Örgüler yapıyor, küllerinde krallık kuruyorum
Kurtların bağırsaklarda kurduklarından...

Donu düşük, beyni düşük
Kumandanlar! Palaskalar verin bana!
Beynimi kalbime bağlayacağım, 'Çevreme' bakmadan.
Sokağı dönmeden kendime dönmek istiyorum,
Kulaklarımı dikmeden yabanıl köpekler gibi
Şahsımı kuru tahtalara çakıp, çaresizliğimi dikmek istiyorum,
Cemiyetin merkezine, alınları çatlak damarlı köstekler gibi.

kadrolu hasis ruhsuzlar takımındayım
Hiçbir maddeye tabi olmadan
Gözlerimle ameliyat ettiğim aynadaki hastayım,
Nefsimden yayılan kara ışıkla görüyorum
Gurur padişahlığımın şaklabanlığını yapan 'ben' imi

Vaziyetimin bilincindeyimliğimi kaybetmeden
Son çırpınışlarımı olsun gösterişlice yapmalıyım
Tıp...
Tıp...
Bir iki damla sükuta ihtiyacım var
Sonra...
Sağ elimin son iki parmağıyla tutunduğum uçurumda
Dürbünlere ihtiyacım var, renkli alkışların altındaki
Akıbetini görmek için, ölü dibinin
Ve akli dengemi teraziye koyabilirsem
yukarıya doğru alçaldıkça alçalmak istiyorum.

Topraktan göğe doğru taşlar yağarcasına
Bulutların üstündeki camdan gözlerimi kırsın
Şangırdasın anlar, çınlasın kulakları 'ben'lerimin
On yedi basamaktan süzülsün gözyaşları
Şelale misali gümbür gümbür, temizlesin
Nefs mabedimin irinden putlarını,
Daimi sıfırlığım peşinden bu nuru izlesin.