İşte Ben Şiiri - Mehmet Ali Yenidünya

Kendi Kendime düşüncelere dalarken,
Bedenimi ağırlık beynime ağrılar sarmışken,
Sırtımı acı hayallere dayamışken,
Ben çığlık atıp ağlarken,
Dost bildiklerim….
Geçmiş karşıma gülüyorlar.
Her gece ölümün hissi ruhumu kamçılarken,
Ellerinde bir değnek,
Dost bildiklerim…..
Gözlerimi oymaya çalışıyorlar.
Biliyor musununuz şu an ne yapıyorum…
İnsanlığı kantarda tartıyorum.
Kimse bilmiyor ki,içim kan ağlıyor…
Şu viran olan yaşamım önünde
Olanlarla alay ediyor,insanlığı kınıyorum.
Çünkü bir gram merhamet bulamıyorum
Yollarda yürürken
Serçeler acılarıma yoldaş oluyor
Sabah rüzgarı ise,
Yüreğimdeki hüznü dağıtıyor.
Bazen de kara bulutlar….
Göğsümün penceresine yaslanıyor,
Cümleler ise buruşuyor…
Kahpe feleğin Çilesi
Yakama dolanmış rahat vermiyor.
Şiir yazıyorum,
Kalemim gırtlağında boğuluyor.
Kalemim desen
Şiirimin bedeninde titriyor.
Her şeye rağmen ben,
Yine de güzel umutlar besliyorum.
Yüreğimin köşkünde,
Tüm insanlığa
Güllerin kokusunu saçıyor,
Barış ve mutluluk diliyorum.