İşte Ben 2 Şiiri - Mustafa Karaahmetoğlu

Yaş yirmi iki aldım tezkere
Döndüm eve…
Altı aylıkken kucağımdan inmeyen,
Oğlan kocaman olmuş, ne çare…
Tanımaz beni… Demez ki baba!
Allah yardım etti, şansım yaver gitti
Attım kapağı devlet dairesine…
Başladı hayatla mücadele!
İkinci oğlan da geldi… Üç iken dört olduk…
Geçti günler, haftalar, aylar böyle…
Yıllar beni, ben yılları kovaladım…
Tam da deli gençlik çağım…
Sene seksen altı, yürek bir güzele aktı…
Ben ona… O bana baktı…
Bu ilk aşktı!
Malum, evde hanım… O da fena taktı…
Gel zaman git zaman yürek yandı da yandı…
Belki Yüce Mevla’m bana acıdı…
İlk aşk dediğim, mabedim sayesinde,
Dost kazığını tanıttı…
Neye yarar?
Deli Gönül bu! Uslanmaz!
Zaman su gibi… Akıp gitti…
Gecem gündüzüme karıştı…
Nerede sabah orada akşam ömür bitti…
Yaş otuz beş… Yolun yarısı… Uslan!
Boyun kadar çocukların var, utan dediler…
Belki utanmayı öğrendim…
Dört elle sarıldım hayata, aileme…
Hani derler ya… Çıkmış dokuza, inmez sekize
Başa çıkamadım, ettiler beni deli divane…
Tayin istedim gittim başka bir şehre…
Her şey dört dörtlük derken
İnsanın ağzı torba değil ki büzesin
Haber gelmiş eve, Kocan başka kadınla diye…
Hazmedemezdim olmayan bir şeyi…
Kırkından sonra azanı, teneşir paklar dediler
Ben de anlatamadım doğruları eşime…
Dedim ya! Adım çıkmış bir kere…
Başvurdum mahkemeye…
Kafa kağıdına yazdırdım “bekar” diye...