İşte Asıl Suçum Buydu Benim

Oysa gittin çok uzaklara
herşey oldugu gibi duruyor istanbul'da
istanbul'un o en sevdiğim köşesinden seyrediyorum
ne kadar eksik yaşadıgımı bilsemde,
yeniden,yeniden seyretmeliydim
giderken bana bıraktıgın o en kutsal ışıgı...
Burada bu ışıkların arasında,herşey o kadar netki
çok uzaklara giderken
arkadaşından ödünç aldığın o mor şalın bile
kana bürünmüş;
çünkü duvara çarptığında bilemezdin
kalbimin bu denli kanayacağını...
Bilemezdin;
bu karanlıkta yaktığım mumların,
kelimelerin,
anlamların,
hayaletiyle sevişecegimi...
Şimdi yüzüme damlayan gözyaşlarıyla arıyorum seni
ama gitmissin bile buralardan
suçlulugum şehire inerken siyah bir perdeyle,
oysa herşey çok netti o gece
belkide bogazdaki o başı boş gezinen geminin o parlayan ışıgından,
almıştım karaya bürünen küstahlığımı...
Sanırım giderken yapmıştın şu an ferkettiğim o resmi gökyüzüne;
o bomboş tren istasyonunda bekliyen
yaralı ve durmadan aglıyan
o küçük,
o kırılğan çocuklugumu...
Ne acı degil mi,
ne acı;
Çünkü giderken vedalaşmayı en iyi sen öğrettin bana...