İstasyonlar.. Şiiri - Tuğba Kocakaplan

Son vedân
bir çay bardağına odu...
İçinde şimdiden
şöyle hasret gibi bir şey demlenirken...

Unutmadın
mahallenin haylaz oğlanlarını,
onlara batıkça anımsadığın
ve doyasıya yaşayamadığın
çocukluğuna dair vedâyı...
Onlar hâlâ ordaydı;
top koşturuyorlardı mahalle aralarında...
Ve sen onları unutmadın
öptün yanaklarından...

Geçen gün
bir taşa vedâ türküsü yazıp
fırlattın denize...
Gelip geçen balıklara
bir yem tadında
o ufacık vedânı çok görmedin...

Oradaydın...
İki aydan beri konuşmadığın
boyu bükük babanı unutmadın...
Sakalı yanağından öptün ve
sımsıkı sarldın...
Ve raylar üzerinde akarken hayatın
şu iki kelimeyi unutmayacaktın:
'Allah'a emânet ol...'

İstasyonlar...
Küçüklüğünden beri
hep allık katardı yanaklarına...
Yaz tatillerinde bir bayram havası;
sanki vagonlar el öpmeye gelirdi istasyona...
Bilirdin çükü
bu demirden yollar
meleketine çıkardı;
Orda doğup
orda büyüyemediğin memleketin
ANKARA! ..

Son çığlık...
Ardından ağır ağır kalıyor..
Ve yanıbaşından ağır ağır akıyor
geride bıraktığın anılar...
Bir yarın İSTANBUL,
Bir yarın ANKARA;
Biri baban,
biri yârin;
İkiside olmayınca
olmuyor...