İstasyon Duvarları Şiiri - Burak Işılar

İçimde büyüyen özlem ateşini,
Söndüren ilk damlaydı gözlerin
İstasyon duvarlarını sarmaladı renk renk
Kalbimde filiz veren aşk güllerin...

Sana dokunup sarıldım
Tenine değdi ya ellerim;
Bin yıldır bu anı bekleyen bir mezar misali
Ateş kesildi gözbebeklerim

Uçsuz bucaksız bir vadiyi
Buram buram duyar gibi burnumda
Aniden kiraz toplar buldum
Dudaklarını dudaklarımda.

Zaman geçmemeliydi o gün.
Alacaklı gibi koşardı dakikalar.
İstasyon saati, bilindik manzaralar...
Lakin, olmamış bir meyveyi dalından,
Koparmak gibiydi son buluştuğumuz gün...

(Ağustos 2007, Yıldırım)