İstasyon Şiiri - Rıdvan Cankiç

İçinde bir istasyon olsaydı
Bir tren, bir metro ya da gemi
Bütün yolcuları kovardım.
Sonra bilet kesen görevliyi
Sonra da kaptanı atardım.

Sonra da düşünürdüm.
İlk ayaklarından mı başlasam
Yoksa gece gibi uzun saçlarından mı?
Nasılsa ilk yolculuk diyerek,
Uzun ve düz bir yolu seçerdim.

Ayaklarından başlardım önce.
Diz kapağına gelince rötar yapardım kendime.
Orada bir ömür yaşlanırdım.
Vakit gelince devam ederdim seyahate.
Gençleşirdim tekrar kalçalarına gelince.

Beline gelince, oradaki çukura gelince,
Güneş çekerdi kalbim
Uzanırdım tenine, kokusuna,
Yumuşaklığına ve sıcaklığına.
Yolculuk bu uzun da sürer, kısa da

Boynunda ve omzunda dinlenirdim.
Kimisi uyku olurdu bu dinlenmenin
Kimisi de sevişmek.
En güzel uyku da,
Sevişmek de saçlarınla olurdu.

Gece gibi karanlık,
Bazen düz, bazen de dalgalı
Ama sıcacık ve huzur verici
Dudaklarını ise son durak.
O durak benim için sonsuzluk.
Senin için ne demek?