İstasyon Şiiri - Meltem Albayrak

İlk istasyonda bekliyordum seni,
Bıraktığın yerdeydim...
Yıllar sonra bile resmin cebimdeydi,
Elimde de verdiğin o kırmızı mendil…
Karşı kaldırımdaydı,
İsmimizi kazıdığımız ağaç,
İçimdeydi hatıralar…

Her şey aynıydı,
Geçip giden yıllardan başka…
Bir de saçıma düşen aklar hariç.
Geleceğinden ümidimi kestiğim anda,
Bağıran tren sesiydi içimdeki haykırış

Yıllar sonra rastladım sana,
Beklediğim istasyonda.
Benim için gelmiştin...

Sense geçtin önümden bir yabancı gibi,
Yıllar çok mu değiştirdi acaba beni?
Yıkıldı dünyam tükendi umutlarım…
Ne yerim vardı senin hayatında?
Ben senin için yaşarken sen beni nasıl unuttun?

Peşinden geliyordu bir kadınla çocuğu,
Seslenmemeliydi sana “elimi tut baba! ” diye
Yakmamalıydı içimi…
Düştü elimden kırmızı mendilim...

Bir ağacın arkasına yaslanmış,
Hüngür hüngür ağlıyordum.
Fark ettin o kırmızı mendili aldın eline,
Bakındın sağına soluna...
İsmimizi kazıdığımız ağaca dokundun,
Şimdi hatırladın mı geride bıraktıklarını? ..

Hayat,
Raydan çıkmış bir tren.
İnsanlar yolcu…
Gönül,
Bağıran bir siren,
Gidenlerin peşinden! ..