İstasyon Şiiri - Hilal Şakar

Bir gece vakti geldim bu istasyona,
Şehre yağmur yağıyordu.
Sevindi beni görenler,
Oysa ben ağlıyordum.

Beni bekliyordu istasyon,
Kucakladı beni.
Bense çekildim köşeye.
Yabancı gibi.

Sevdim zamanla onu,
Gecem günüm onla.
Hep gitmek istedimde,
Bırakıp gidemedim.

Doldu boşaldı istasyon,
Bende izledim.
Kavuşanlarla sevindim,
Kalanlarla özledim.

Üşüdüm istasyonun soğuğunda,
Herkes kendi kovuğunda.
Gelip giden olduda,
Onlarla gitmedim.

Güzel bir güz günü açtım gözlerimi istasyonda,
Issızlığa inat atılıyordu adımlar.
Sarsıldı istasyon,irkildim,
Şaşırıp:Bu kim dedim.

Aydınlandı tüm istasyon,
Gözlerinin ışığı vurdu.
Dökülen yapraklara,soğuk kaldırımlara,
Ordan bana.

Isındı istasyon,
Isındı ruhum.
Yanına geldimde,
Konuşamıyordum.

Söz veremedim,
Kalbine giremedim.
Sustum sen giderken,
Kal diyemedim.

Senle uğurladım bu istasyondan,
Umutları,aramaları,sevdaları.
Sen yoksan eğer,
Onlarda olmasınlar dedim.

Hala biri varda istasyonda,
Ben diyemedim.
Güzle geldin ama,
Onla gitmedin.

Güz ayrıldığımız gündür,
Gözyaşlarımın hepsi sende.
Eğer beni sevseydin,
Gitmezdin sende.

Bekliyorum bu istasyonda,
Beni alıp geleceğin günü.
Görürmüyüm dersin,
İstasyonun güldüğünü.

yağmurmah 2005