İstasyon Şiiri - Oğuzkan Bölükbaşı

Kalleş bir aydınlığa doğru ilerliyordu bozkır treni
Bilinmez istasyonlarda
Kimlerdi
Bekleyeni
Salyalı bir sokak köpeği kuyruğunu sıkıştırmış soğukta
Aç ve yürümeğe mecalsiz
Raylar üzerinde sürünüyordu
Üç el silah patladı
Soğuk kuşlarıyla birlikte fırladı köpek
Havlayarak koşuyordu
Can havli miydi
Yoksa insiyaki bir korunma mıydı
Soğuk bitmişti sanki
Anlatacaklarım eriyip gitmişti
İstasyondaki bendim
Beklediğim trendi beni alıp götürecek
Biletimi son istasyona kadar almıştım
Pulman iki kişilik
Yalnız olacağım
Bir istasyon seçip oradaki hayata karışacağım

Küçük bir kasaba olacak büyük ihtimalle
Benden başka herkesin birbirini tanıdığı
Beni merak edecekler
Ben onları
Yazlık sinemaları olacak
İnsanlar ziyarete gelecek
En azından bayramları
Çocuklar elimi öpecekler
Harçlık vereceğim

Deniz kenarı mı olsun
Yoksa bozkırda bir yer mi
Henüz kararsızım
Mutlaka ağaçlar olmalı

Basit yaşayacağım
Sıradan
Ve hiçbir şeye katılmadan
Kendi hayatımın öyküsünü tamamlayacağım
Kahvelerde oturacağım
Parklarda dolaşacağım
Belki küçük bir köpek alacağım
Adını arkadaş koyacağım

Senaryo tamam
Zor olan
Trene binme kararı
Kaç katar geçti önümden
Beni almadan
Ayrılamadım bu hengameden
Bu istasyondan
Neden

(medeniyetin medeniyetsizliğinden bıktığım bir an)