Gün batımı...
Bir ben, bir de İstanbul.
Günün oğlu güneş gitmek istemez sanki,
Kızarır, kızarır ama nafile
Ağlayamaz, kırılamaz, darılamaz
Büktükçe büker boynunu ve süzülür İstanbul’un eşsiz bedeninden…
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta