İstanbulmuşsun Meğer Şiiri - Tarık Ademzade

Gözlerim dolu dolu bakarken uzaklara,
Taa öterler de bilinmezlerinde senin adını sayıkladım
dün gece.
Dilim damağım garip bir tada büründü.
Nefesim bir anlık tutuldu, gözlerim yaş seline boğuldu.
Bir nefes almak istedim engin boğazının kenarında,
Maalesef ona dahi müsaade etmedin İstanbulll...
Ah İstanbul ne istedin hayallerimden?
Ben benden çıktım, esir oldum kederimden...
Keşkelerim, eyvahlarım karıştı boğaz dalgalarının arasına.
Suskun çığlıklarım derinden gelirken,
Gözlerimdeki damlacıklar birikti.
Şıp şıp takunyalarıma değerken yine isyan ve tuğyan içerisinde,
Senin yakamı bırakmanı sayıkladım o an...
Ah İstanbul yine bana attın kemendini,
Boğazımda koparamadığım bir düğüm,
Ayaklarımda prangalar ve sen yine azametli bakışınla
Ben ise aciz çırpınışlarımla sana yalvarırken
Yine eskimeyen hatıra ıstırabına beni mahkum ettin.
Meğer sen ne imişsin.
Demişlerdi bir vakitler;
Terkos suyundan içme benliğin kaybolur
Çıkamazsın bu şehirden...
Hakikaten de bu şehirde hapsoldum.
Kayboldum ve hala kendimi, mazimi arıyorum atıl kalan sokaklarında İstanbul...