İstanbullum Şiiri - Gülesen Sancar

çökerken gecenin hüznü odama
geceye inatla açarım perdeleri
bakarım sessiz ve derinden semaya
seni düşünürüm
gündüzümde ki yorgunluğunla bir de gecemdesin yine
dalıyorum,o ilahi sonsuzluğa
dualarımda sen
sen ve dualarım
döner durur bir semah gibi.

yıldızlara kayıyor,gözlerim
saymaya başlıyorum delicesine
bir, iki, üç
yıldız bu, sayılır mı hiç!
kamaşınca gözler
kâinata pes ediyorum
oysa ki;
çok yakın görünüyorlar
birbirlerine ne kadar ırak değil mi?
sen ve ben gibi.

o an, hüzünlenirim.
bir ah çekerim içimden.
görmek için seni, dolunayı arar gözlerim.
oradaymışsın sanki!
bana bakıyormuşsun gibi!
nasıl da parlıyor öyle değil mi?
yüzü ne muhteşem?
senin o güzel yüzün gibi.

İşte o an gözlerim doluyor.
süzülüyor gözyaşlarım yanağımdan.
nasıl bir acıyla akar gözyaşlarım,
tahmin edemezsin!
yakar acıtır canımı.
yürekse yanıktır, kor gibi.
bir kez daha yanarım.
yaksın kavursun değil mi?
beni yaktığın kavurduğun gibi.

ve bir şarkı tuttururum.
dilimden düşürmediğim şarkıyı,
samanyolu’nu.
birden bir ses işitirim, derinliklerimden,
boğazın sesidir, bu.
dalgaların, martıların sesleri,
tıpkı sen ve ben gibi.

kapatınca gözlerimi,
martılar çekiliyor, sahnemden.
yakamozun ışıltısı kalıyor, gözlerimde.
kamaşıyor, gözlerim.
hayalinse karşım da gülümser gibi

kayıp gidiyor, yavaş yavaş gözlerim.
yenik düşüyor, uykuya.
kaldığı yerden devam ediyor. rüyalarım,
adını sayıklamaya başlıyorum
ah İstanbullum, ah… diye, diye