O eski bir İstanbulluydu.
Biraz yaşlı ve yorgundu.
Bize kolonya ikram etti,
Oğlu onun her şeyiydi.
Bir tanesinin resmini gösterdi,
Oğlu sanki bir melekti.
Üzgündü oğlu öldüğünden beri,
Anlatıyordu oğluyla geçirdiği günleri.
Sürekli etrafındakileri uyarıyordu,
Daha fazla acı çekmek istemiyordu.
Kendine güvenen tavırları vardı,
Savundu sonuna kadar inandığını.
Bugünkü İstanbul’dan şikayetçiydi,
Arıyordu eski günleri.
Çok sevimli ve zekiydi,
İstiyordu eski İstanbul’u geri.
Gençlik resmini gösterdi,
O zaman da oldukça güzeldi.
Eski elbiseleri gizleyemedi gerçeği,
İstanbul’du oğlundan sonra her şeyi.
6 Temmuz 1998 Pazartesi / Dikili - İzmir
Güliz ArdilliKayıt Tarihi : 4.3.2011 03:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirimi İstanbul'da otobüste tanıştığım ve sohbet ettiğim bir hanımefendi için yazmıştım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!