İstanbullar ağlıyor Şiiri - Hatice Çelik

seni bana getiren yitip gitmişliğimdi
getirdiğin meltemler şimdi tufan oluyor
gözyaşlarım yağıyor artık yağmurlarına
istanbullar ağlıyor senden ayrılmışlığa

beyaz bir nergis gibi gonca olan bulutlar
artık ruhuma buhranlar batırıyor
minareler öksüzce hıçkırıyor bilmeden
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

dalgalar tutuyor kor olmuş ellerimden
beni her savuruşta kayalara çarpıyor
gözlerinin büyüsü denizlere yansıyor
ve korkular içimde bitmeyen umman gibi
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

koparıyor dalımdan beni giderken sana bakmak
yolundaki her taşa bin dua ediyorum
ruhum beni unutsan da git diyor
taşlar dövünüyor yokluğunun ardından
ufuklarda belirsiz fırtınalar kopuyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

sonbaharlar daha solgun çöküyor
mevsimler daha fazla hissediyor ruhumu
ilkbaharlar kırgın ürkek bu papatyalar
gözler aynı sisliğin en doruk noktasında
bırakıp gidişine ağıtlar yakılıyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

ismin dudaklarıma mıhlanmış korku gibi
adını her anışta kardelenler soluyor
beni terkedişin var bu gidişinde de
gökyüzü gönlüme yıldızlar kaydırıyor
gecelerin adını ayrılık koyuyorum
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

lavların kaynayışı hüznümün adı sanki
bu yağmurlar benim hasretime ağlıyor
keşmekeş yaralarla kıvranıyor duvarlar
kız kulesi kurşunlaşıp göğsüme saplanıyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

bu başıboşluk senden hatıra bana
servi yaprakları derdime hun oluyor
esmer rüyalar bürüyor gecelerimi artık
çamlıca dan esen düşler pencereme konuyor
bu girdaplar sensizliğin ıstırabına gebe
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

titreyen semalara yazıyor yıldızlar seni
bulutlar çorak yüreklere yağdırıyor
gülen gözlerde saçların dalga dalga
umutların sultan ahmetten gülümsüyor
yokluğun denizlerden teşıyor kumsallara
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

gidişin buraları çölleştirdi aniden
tutsak hisler ellerinle silinip kayboluyor
yıldızlar yeşerip sarıyor semaları
gözlerinin buğusu bedenimi yakıyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

sırtıma saplanan bıçaklar daha paslı
ulubatlı hasanlar uğruna can veriyor
elime sancak tutup maziye koşuyorum
kayıklar bekleşiyor bir sahil kuytusunda
bu ayrılığa gökkuşum sevda diyor
yalın bir duyguya bağlanıyorum sana
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

gidişler saharlere tan yerine ve bana
nedimler fuzuliler sana gönül bağlıyor
ufuklara adını yazıyor bu sarhoş kalem
güneşin karanlığı kayboluyor boşlukta
firak sarayburnu nun gözlerin de büyüyor
ardında kalan herşey adını sayıklıyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

sararan yapraklar saçlarının dalgası
adını unutmadım düşlerimin yarası
sen sana kavuşmamın coşkusu oluyorsun
bu hüzün beni sanki korkulara bağlıyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

resimler kulaklarımda çığlık çığlığa
haykırışlar dağların doruğuna düşüyor
yankılar duyuluyor kalplerin kıyısında
tükenmeyen hasretler beni konuşturmuyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

tut ki beni hiç bir zaman bilmedin
gözyaşlarım yağmur olup yüreğine yağıyor
şimşekler karanlığın ortasında patlayıp
hüznümün kuytusuna karartılar saçıyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

kokuşmuş duygulara misal olasın diye
ismini yazıyorum kalbimin minberine
kayalar dökülüyor hayallerin bağrına
yüreğinden başkası bir türlü yar olmuyor
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

şafaklar söküyor sevilerin ufkunda
rüzgarları toplayıp bir dua okuyorum
süleymani bir koku yığılıyor çamlara
belkıs kadar narin çiçekler yeşeriyor
ardına düşmek var ki kaybolan arzularla
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor

tutuşup alev saçan bir duygu bu ayrılık
her gözyaşım artık gidişine ağlıyor
şafakların yakıyor puslu gecelerimi
süleymaniyeler sensiz boğazda hıçkırıyor
karanlık yokluğundan ben de ayrılıyorum
gidiyorum bilinmeyen bir deniz kıyısına
dalgalara ismini yazıyorum ruhumla
ulaşınca sahiline eldeğmemiş bedenim
mavilerle birlikte üsküdarlar ağlıyor
sana kavuşmuş olma sindiriyor hüznümü
senden ayrılmışlığa istanbullar ağlıyor