İstanbuldayım Şiiri - İsmail Türkmen

İstanbul dayım sana uzandım
İki yüzünü yaşarken işveli şehrin
Sonsuz düşlerin anası İstanbul
İşveli bakışlarla kırıtan semtinde
Bir köşede sızmış entel çift
Umursamadan kimseyi yaşamakta

İstanbul dayım sana uzandım
İki yüzünü yaşarken işveli şehir
Anadolu’dan kopup gelmiş düşlere
Dar sokaklarda pişmanlığı yaşayan
Ellerinde hala toprak kokusu;
Çaresiz, korkak bakışlarla yürüyen,
İstanbul2un acımasız çarkında
Ezilmiş gariban bir çift
Koşmakta bir ekmeğin peşinden,

İstanbul’dayım sana uzandım
İki yüzünü yaşarken işveli şehir
Henüz yatak kokusunu atmamış teninden
Terleyen sırtında yükünü çeken
Delikanlının iş bulmanın mutluluğunda
Semirilen kanlarının farkında olmadan
Cilveleşmelerini yaşarken umursuz

İstanbul’dayım sana uzandım
İki yüzünü yaşarken işveli şehir
Neon parıltılarında saklanan
Sahte bakışların dostluğu ezdiği
Çıkarcı düşlerin galebe sardığı
Bir güruh yudumlarken kadehlerini,

İstanbul’dayım san uzandım
İki yüzünü yaşarken işveli şehir
Saçı sakalına karışmış gariban
Çökmüş yıkık duvarın dibine
Gözlerinde bir fırtlık izmarit
Bulmanın mutluluğunu yaşatmakta,
Elleri kaşırken kirden kaşarlanan,
Su görmemiş bedenini
Ödemekte iç göçün delini iki yüzlülüğe

İstanbul’dayım sana uzandım
İkiyüzlülüğünü yaşarken işveli şehir
Tarihi içiyorum Eyüp Sultan huzurunda
Secdeye u7zanırken başlar,
Halicin serin maviliğinde yaşana
Geçmişe çevrilirken bakışlar
İstanbul’dayım, sana uzandım
İkiyüzlülüğünü yaşarken işveli şehir,