İçimdeki seni sana anlatmak istedim İstanbul.
Bir kez gölge düştü yollarımıza.Bir film başladı ekip tamam kameralar çekime hazır.
Dalgalarla çarpışan siyah kaya ve siyah inci, martıların coşkusunu seyre dalıyor. Söylenecek sözler içten haykırışlarda sukut var. Uzaklarda rotası belli gemilerin yol almasını seyrederken, bu coşku seni adım adım gezmeye yönlendiriyor. Emirgan korusundaki muhteşemlikte devam ediliyor geziye. Lalezar ömrüm lalelerin kokusunu duyar olmayı arzulasa da pamuk gibi kar taneleri yağıyor üzerime. Doyumsuz lezzet kızarmış dondurmayla sıcak bir nefes oluyor içimde. Ey yedi tepenin aşıklar tepesi Aşiyan, senin kıyılarından geçerken sana da selam göndermeden yapamadım. Büyük yürekten aşıkların ölüm noktası. Acıttın içimi. Kız Kulesi’ne geçtiğimiz an iki kalp bir yürek seyre dalmıştık.Yıldız sarayından bir nostaljik ihtişamın var ki, kıyılarında ayaklarımı çırpındıracak kadar yakınındaydım.
Dönüş başlayacaktı ki, havuzda süzülen nilüfer çiçeklerine iki dilek attım Tek atışta çarpıştı yürekler.Toprağa düşsün istedim. Ömrüme sürgün versin, içimin toprağındaki korkak tohum. Ama ben ölü deniz o çağlayan nehir.Hedefi olmayan bir poligondu ellerimizdeki bulutlar. Gökkuşağının renklerine bürünmesi imkânsızdı. Siyah kayada başlamıştı mavi düşler. Düş meleğinin kanatlarında dolaşsa da renginde kalamadı. Karanlık çöktü çekim bitti. Uyanmıştım. Güzel düşler kısa sürermiş ama film yarım, Jön yalnız kalmıştı.
Ama gönderilemeyen mektuplar olmasın. Ben sana yazayım sevgili İstanbul. Sen ki, nice sevdalara kucak açan doyumsuz güzellik. Nice figüranlarla daha nice filimler çekilir yeşilliğinde zarafetinde ama siyah bir inciyle asla …
Bir değirmen gibisin aziz İstanbul. Her yöne döner taşların. Öğütür nice sevdaları.
Aşkta yarın yoktur sevgili. Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye başlar, bilgeleşir. Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur. Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur. Hem dışındadır dünyanın, hem de ortasında.
Hindistan'da Ganj Nehri'nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de... Newyork'ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da. Her şey onunladır, ona emanettir sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de...
Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur sevgili, kanımıza karışan ilkel acı, o yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı hakikatlere daha yakınızdır, inan...
Kim demişti hatırlamıyorum, aşk varlığın değil, yokluğun acısıdır diye. Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda, gözüme uyku girmez, dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri, o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, insanları uykularından uyandırmak isterdim. Uyanıp, içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye...
Aşk çok eski bir şeydir sevgili. Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer. Sevdiğimiz insanların çocuklukları da... Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer. Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider, hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya...
