İstanbulda aynı mevsim Şiiri - Adem Ambarcı

Salgın bunalımlardan sıyrılmanın tatlı rehavetine kapılmışım.
Bıçak sırtında yürümenin yorgunluğuna aldanmışım.
Hesapta ne aslım kaldı ne gölgem,
Ulan İstanbul ben, ben sana kanmışım!
Kara kışlara direndim, baharı görmek için
Her mevsimin böylemidir? Böyle sert böyle çetin.
İstanbul'da aynı mevsim, aynı gösterişsiz yılgınlığım.
Bana mı kaldı kucağında sallanmanın hevesi
Uyu İstanbul, sen uyu da ben sana bakayım.
Gökyüzünün mora çalan aldatıcı yorgunluğu
Ölümün soğuk yüzünü hatırlatırdı masamda.
Martı çığlıklarıyla bölünürdü sancılı uykularım.
İsyanıyla sevişirdik kocaman şehre küskün kıyıların.
İstanbul'da aynı mevsim, aynı eğilmez başım.
Sorulmayan adreslerde çıkmazlara sordurdun beni,
Boyalı anılarıma döndürdün kaybolan ümidimi.
Direnmişliğimi zincirledin, şimdi bırak belimi.
Ne gerçegi ögrendim, ne yalanı unuttum,
Ulan İstanbul, seni görünce kendimi bıraktım.
Yüreğimin yangın külünde dirilttim umudumu.
Seni nasıl seveyim gönlümdeki ezikle!
Sokaklarında beni göremedin mi, çaresiz her adımımı?
Ulan İstanbul, sana inat saç yoldurdugun krizlere inat,
Halen yorgunluğuma inat yanlız değilim şimdi.
Yedi tepende o eski çığılıklarımla varım...